De nieuwe geboort

[p. 93]

Fragmenten

[p. 94]

I

De avond brengt den werker de bevrijding.
Hij drijft zijn lichaam door de koele lucht
en vindt zichzelven weer, als na een scheiding:
gezegend zij des avonds gouden vrucht.
Want als hij nederzit, niets wil dan rust
klaart een venster der ziel zich voor de bode
van god: een vrouw verschijnt hem, wier geboden
zijn wegen zullen zijn en al zijn lust.

Het is of zij hem wenkt en noodt te stijgen
in eene boot die voor hun voeten wacht:
haar vaste hand omklemt en steunt zijn eigen,
de lijn van 't land verliest zich in den nacht,
de riemen scheren 't water als twee vlerken;
een groote wind verheft zich uit de zee
die brengt de zilte geur der vrijheid meê
en in zijn hart begint een drang te werken.

[p. 95]

 

Een voorgevoel van vrijheid grijpt hem aan

 

en door zijn aadren ontwaakt als een morgen

 

de begeerte àl haar wil te verstaan;

 

maar in haar blik blijft hem nog veel verborgen,

 

en nu voelt hij zijn drang te klein en zwak

 

zijn ziel gelijk te maken aan de hare;

 

en nu spreekt zij tot hem met hooge klare

 

woorden, alsof de sterrenhemel sprak:

 

 

 

‘De wereld wentelt als een vreemde bal

 

waarop een wreede wil u wierp te lijden;

 

bergt zij geen kracht, die u verlossen zal?

 

brengt zij geen went'ling die u zal bevrijden?

 

Zij bergt ze wel, maar gij verstaat ze niet;

 

haar licht brandt voor u door een walm verduisterd;

 

buig u over haar als een man die luistert:

 

haar diepte zingt een bemoedigend lied.’

[p. 96]

 

Het is hem, of een groote vloed komt drenken

 

de kleine beek, de kleine stroom van moed

 

die nooit verzand is achter in zijn denken

 

maar niet aanzwellen kon, door niets gevoed.

 

Door hare woorden ziet hij als door reten

 

wat zoo onzeker heeft gemaakt zijn gang;

 

en nederknielend buigt hij zich voor lang

 

over de diepe waatren van het weten.

 

 

 

Zijn moede oogen waken in de nacht,

 

aandachtig buigt het bleeke hoofd bij lampen

 

over de boeken, die veel zwaars bevracht.

 

En in den geest verliezen zich de dampen:

 

zooals een maan, aan wolkenfloerse' ontzweefd

 

stralend klimt aan den winterlijken hemel,

 

zoo rijst in hem, uit nevel en gewemel

 

een klaar beeld der wereld waarin hij leeft.