De nieuwe geboort

[p. 92]

XV

Wij zaten stil, een talrijk volk, te luist'ren,
en zochten naar de waarheid, zij aan zij;
soms kwam hartstocht der rede licht verduist'ren;
onzeker en als blind bewogen wij.

Maar als de stofwolk die die wind opjoeg
neergedwarreld was, en wij in geklaarde
luchten hààr weer op de toppen ontwaarden
waar ons gejaagd hart d' eersten weg naar vroeg,

merkten we blijde en verbaasd ons dichter
tot haar genaderd in 't omsluierd gaan:
onze duizenden werd het lichter
om 't hart, lachend zagen wij elkaar aan.