De nieuwe geboort

[p. 90]

XIV

In 't nacht-uur dringt een volte aan achter d'oogen:
de wereld-dingen die opving het brein
wier beelden door den dag maatvol bewogen
woelen dooreen, willen gesust niet zijn.

Gedachten schiete' uit diepe verte en flonk'ren
als sterre' in 't ruim van winterstrakke nacht;
ik bid slaap, mijn heete oogen te omdonk'ren
maar hij dient andrer bede en geeft geen acht.

Dat is de wraak der groot-machtige krachten
op 't enkel-wezen dat ook kracht wil zijn;
zij jagen 't moe en war met schrik-gedachten
aan hun storme' en verwikk'ling, eigen klein.

Wie worst'len wil met hen, een eenzaam sterke,
ontkomt uit hun kwellende greep niet meer:
z' ontwortle' in hem het geloof aan zijn werken
slaan hem in wanhoop soms of waanzin neer.

[p. 91]

 

Ons die verbonden elkaars werk verlichten,

 

klare daad zet van duister denken vrij,

 

deren zij eve' in korte nachtgezichten,

 

wanneer het morgent vaagt hun rijk voorbij.