De nieuwe geboort

[p. 89]

XIII Oude arbeider

Bij een teekening

Aan de tafel des levens was het dringen
zoo ruw, zoo fel, dat men mij buitenstiet;
ik riep u, dood, maar gij antwoorddet niet,
en ik moest gaan, als zooveel andren gingen

u zoeke' en vond u, want wie vindt u niet?
maar was 't niet hard dat ik naar u moest dingen
terwijl mijn oogen reeds den schaduw vingen
en wind mij tegenwoei uit uw gebied?

Geleid mij nu, mijn vriend, langs 't donker pad
naar dien grot waar ge woont, waar geen ontkomen
aan is, geen uitgang voor wie haar betrad.

Ga voor mij uit, o dood, tot gindsche boomen
bereikt zijn, waar ge, vreemd lachend, met loome
vingers mijn ouden dorren hals omvat...