De nieuwe geboort

[p. 88]

XII Moeder van visschers

Bij een teekening

Zie mij: mijn mond verleerde vroeg te klagen
mijn oog is strak gelijk een winternacht,
berusting heeft mij jong den staf gebracht
waarmee ik klim naar het eind mijner dagen.

Ik ken geen hoop, ik heb nooit iets verwacht;
zonen en docht'ren baarde ik om te dragen
wat ik zelf draag; toen z' onder 't hart mij lagen
heb ik, om hunnentwil, veel droefs gedacht

Soms groeit iets in mij op in grim'ge nachten
wanneer mijn zonen huiv're' op barre zee
maar daagt de morgen, ben ik het vergeten;

dan is mij of hun jonge hoofde' iets weten
te blij voor mij, of die hooplooze vreê
met mij gaat sterven en dat niets-verwachten.