De nieuwe geboort

[p. 76]

Door der getijden loop
II

[p. 77]

I

Er is een milde koelte in morgenluchten
onder de gangen van het dicht geboomt;
door speelsche takken waar de wind door stroomt
schemert de wei als een veld vol genuchten:
de bloesems blinken er, vee graast of droomt:
de hof gevuld met zang- en zoemgeruchten
opent alle vrede waar wij naar zuchten
zoo 't hart maar denke' aan menschen-lot betoomt.

Maar dit is nu het diepste en edelst leven
niet meer, dit opgaan in het groene veld
alsof wij tot het onbewuste hooren;
vogelenlied en het geruisch van dreven
voldoen geen hart dat luisterde in den horen
der menschheid, naar de groote stem die zwelt.