De nieuwe geboort

[p. 75]

XV

De grond vergat reeds lang de gouden schoven,
de regen ruischt zooals een stem die sust,
de jonge lente met al haar beloven
ligt ver onzichtbaar als een vreemde kust.

Winden omlaag rooven aan d'aarde rust
en wolken-risten z aan de heemlen rooven;
nu sterft het jaar: de kleure-branden dooven,
de laatste vlammen zijn bijna gebluscht.

Nu sluit de boer zijn schuren en zijn erven
waar hij het voer voor langen winter gaarde
en jaagt het vee naar warmen donk'ren stal;
ik ga met groote pas door al dat sterven
en voel leven in mij wat overal
opkomt en groeit en zich vermeert op aarde.