De nieuwe geboort

[p. 74]

XIV

De blaadren werden oud, dunden en dorden,
wervelwind joeg ze, waar 't oude vergaat;
toen kwam een stilte, toen de dageraad
en al de kleuren van het nieuwe worden,

en tweemaal zoo. Ten derde maal nu gaat
ritselend rond de bruine bladerhorde
en in dien tijd ben ik zoo diep verworden
dat van mijn oude zelf haast niets meer staat.

Gedachten en gevoel, en wil, al deze
klinken nu in me als tonen nieuw-besnaard,
aan ied're tak rijpen de nieuwe vruchten -
vreemd om te denken dat het oude wezen
vergaat gelijk een handvol dor geblaârt
als de ziel ademhaalt in and're luchten.