De nieuwe geboort

[p. 73]

XIII

De hemel schittert zacht, de waatren blauwen
stralend weerom 't opengewaaide dak;
bladergordijnen vallen: licht en strak
onthullen zich verlorene landouwen.
't Is of de wereld groeit onder den flauwen
koozenden wind die licht en zoel opstak;
zijn adem klaart het groote wereldvlak
en doet de held're afstanden vertrouwen.

Dit is de laatste zegepraal der zonne,
met bleeke wangen naadren nevel-dagen,
dan stort ten val in regenstornjen 't jaar;
't is wel: mijn hart kan kalm dien val verdragen,
de held're wereld die ik heb gewonnen
omhult zich soms, maar blijft niet minder waar.