De nieuwe geboort

[p. 72]

XII

De standvastige wil voelt zwaar en wreed
nu ik hem draag door deze milde dreven:
de wereld schijnt zoo zacht om in te leven,
de fijne luchten maken felheid leed.
'k Zie and're willen, licht als veeren, zweven
altijd tot zachte deiningen gereed,
ik hoor mij lokken door den lach die weet
van strijd, maar hem door gratie heeft verdreven.

De dag der weifeling is lang voorbij;
ik wond mij los van zacht-gesponnen logen
en daalde neder van verheven schijn:
nu doen de vreemde, scherpe punten pijn,
de waarheid vat mij aan zonder meêdoogen:
haar armen streelen niet, maar maken vrij.