De nieuwe geboort

[p. 70]

X

In de berglanden waar mijn voetstap stijgt
krimpt reeds de hoogte daar de diepten wassen:
nu gaat een held're wereld mij verrassen
die deze berg eeuwig aan 't dal verzwijgt.

Maak voort, mijn voeten, tot ge uw loon verkrijgt,
langs steilen rots, door hind'rende gewassen
maak voort mijn voeten, nog slechts wein'ge passen,
dan groeit de verte waar het harte naar hijgt. -

Sluitend de wereld, rijzen hooge dammen
begrenzend die begrensden haar tot heden. -
O vergezicht dat 'k zocht, zijt gij een waan?

Neen - wat ik hoogst dacht heb ik overschreden
en van den top waarop mijn voeten staan
zie 'k hoe een weg zich wendt naar hooger kammen.