De nieuwe geboort

[p. 69]

IX

Mij voerde een weg langs wanden waar de grond
zich even hief tot een flauw stel van bogen;
't leek waar de lijnen zwollen en bewogen
of de aarde dichter tot den hemel stond.

De jonge morgen lag kalm en gezond
gelijk een vrolijk kind het licht te zoogen:
het lijnen-rytme was een rust voor de oogen,
zij zagen rein, zonder begeerten, rond.

De schoonheid streek over 't hart als een balsem
tot het gedacht dat wat zoo werd genoten
in oude half-verlaten sferen lag;
en die gedachte-dronk, bitter als alsem
hield alle tweedracht alle strijd besloten;
en het geluk liet af met zijnen lach.