De nieuwe geboort

[p. 67]

VII

De strijd is zoet aan 't hart bij oogenblikken
maar vele teed're dingen doet hij lijden;
hij vraagt niet wat wij minnen, wat wij mijden
en komt in vormen die ons soms verschrikken.
Alle aardsche dingen wisselen en verwikken;
dag volgt op nacht; bloesems brengt het getijde
na bladerval, 't heeft al zijn zachte zijde,
wij, wij alleen wij mogen niet verwrikken.

Alle menschen werpen den last soms af
dan effent zich om hunnen mond het harde,
hun hand laat vrij de bitt're wapens zinken...
Ons roept de strijd te wake' en te volharden
in 't onverzoenlijk wezen dat hij gaf
en diep in ons de zachtheid te verzinken.