De nieuwe geboort

[p. 58]

IV

Nu kwam de winter met zijn stille luimen
zooals hij in het hollandsch laagland keert,
als de herfstwinden het gebied ontruimen:
hij laat het groen der weiden ongedeerd,

hij stort uit vlakke heemle' als uit een zeef
daglang de helderkleine ronde dropp'len
wier zacht geruisch en regelmatig tokk'len
al de stem is van het natuur-geleef.

Nu gaan de deuren dicht en wij vereenen
door onze zinnen ons niet meer met haar
en beseffen zuiver dit vreemde eene:
er is iets eeuwigs tusschen ons en haar.