De nieuwe geboort

[p. 56]

II

Een ieder hoopt voor zich een binnenste oogst
en tast in 't hart naar der jaren bezinksel
of iets, ervaring, kennis, dicht of denksel
voor altijd aanwijst waar de vloed steeg 't hoogst.

De ontblaarde roos sleept mee in dood en val
de zoete roken die haar ziel ontgleden:
of zóó van 't jaar, dat wegzinkt in 't verleden
geen geur van leven achterblijven zal?

Zullen vergeefs langs kaler dagen wanden
de vingers glijde' en dit verwijt verzellen
alle vlugge uren die verder snellen
‘zij kwamen en zij gaan met leege handen’.

En op het strand der ziel geen golvend band
van bont geschulpte of teedre rimpelingen
in slingers teeknen waar de golven gingen,
hoe hoog de vloed uitstroomde over 't zand?