De nieuwe geboort

[p. 53]

Oogst van 't jaar

[p. 54]

I

De zomer kwijnt en door de witte dampen
schiet laat een bleeke en weifelende zon;
een heldergele schijn, als die van lampen
klimt in den avond aan den horizon.

Najaarsbloemen oopnen de vuurge kelken
en vieren haastig bloei-verlangens uit;
een binnenst bederf dat ze snel doet welken
schuilt onder dunne en glanzend-kleurge huid.

Geluidloos vallen de vergeelde bladen
en druppen zacht op mijn gebogen hoofd...
Veel menschen gaan voorbij, blij en beladen:
wat bracht ge jaar, van wat ge hebt beloofd?

't Gras groende en zeisen sloopten d'eerste snede;
festoenen geurden, geelde' op elke wei.
de hooge zwaarbeladen wagens reden
wègvoerend schelf aan schelf uit rij aan rij.

[p. 55]

 

't Graan rijpte in 't veld, de jonge halmen sproten,

 

't stroo dorde en droogde, maar de korrel zwol;

 

aren bogen, blinkende sikkels floten

 

en schooven maakten leege schuren vol.

 

 

 

Nu krijgt de vrucht haar ronde en gulle schijnen,

 

de schalen bersten, druivensap vloeit mild:

 

elk land elk huis verheugt zich in het zijne,

 

één diep hong'ren alleen blijft ongestild

 

 

 

van hen wier voeten voor hun wereldsch deel

 

kozen de zware en sloopende gangen,

 

wier lippen plooien tot den plooi, den bangen,

 

die lach en liefs terugdrijft naar de keel.

 

 

 

Hùn oogst rijpt langzaamst, en hun sikkel heeft

 

d'aren weer niet geveld waarnaar zij hijgen:

 

hun hand blijft ledig en hun oogen krijgen

 

't hunkre' in den blik van wie van hopen leeft.