De nieuwe geboort

[p. 51]

XVI

Wij zitten wachtende als in een kring
zwijgend, want ieder woord nu waar een logen;
dit duurt al lang voor ons, en onze oogen
branden flauw naar buiten, fel binnen-in.

Soms heft een der onzen de hand op: wij
buigen dan heftig over met verlangen,
maar hij schudt weer het hoofd, en in de lange
stilte gaat zijn gebaar luidloos voorbij.

Een leegte scheidt als een machtige streep
ons dof bezinnen van het groot gebeuren
dat diep in ons en niet-omhoog-te-beuren
diep en dieper-in vlucht bij onze greep.

Soms breekt iets binnenst, en omvatten wij de
wereld momentaan in een hel gezicht
maar als wij grijpen wille' om in gedicht
de geboort te luiden der nieuwe tijden,

[p. 52]

 

dan voelen we iets verslappen als een veer

 

en over onze stem legt zich een mist;

 

de ziel verduistert zich en wat zij wist

 

verlaat de lippen als een vaag begeer.

 

 

 

Toch weenen wij, zelfs in gedachten, niet.

 

De bodem van ons hart blijft vreugd te voelen

 

hoe een kern zich, in 's harten donker-koele

 

gekamerte, klaart tot kristallen lied.

 

 

 

Soms schrikt een van ons uit zijn luister-houding

 

en knikt tot d'andren, met een blik vol zon,

 

dat hij iets binnenst hoort alsof begon

 

het werken van de machten der bevrijding.

 

 

 

Dan schikken wij bemoedigd tot elkaar

 

en strakke monde' in ontspanning herboren

 

groeten den verren tijd, die rijp als koren

 

wuivend en vol zal staan voor onze schaar.