De nieuwe geboort

[p. 44]

XIII Hymne aan het kommunisme

Diep aan den oorsprong van 't menschen-geslacht,
nog eer hij, rukkend aan onzichtbre banden
vlood uit donker boschland en geestes-nacht,
en langs rivieren won de wijde stranden
waar zijn geest ontwaakte - werd Gij geboren
o kracht-bron, en al de tijd die verging
in 't moeizaam opwaartsch werk duizender jaren
waarvan in ons is geen herinnering,
bleeft gij bij hem en maaktet zwakheid kracht.
Hoe sprong mijn hart, hoe sprong mijn hart te hooren
dat ge nooit meer gansch zijt ondergegaan,
dat nog een glimp van u de heemlen zacht
gemaakt heeft toea ge waart op aard verloren,
en alle hooge en hemelsche maren
u zochte' en tot u keerden met aandacht.

Zooals wachters, op hooge bergen staande,
vuren voeden boven de rand der dalen
die blijve' in duisternis, maar over 't wijde
gapende zwarte reikt hun lichte groet -
reikten zoo niet, over de donkre tijden

[p. 45]

 

heugnis en hoop van u, gouden verhalen

 

bemoediging en troost aan 't hoog gemoed?

 

Eedlen en wijzen waanden u aanstaande

 

hielden u veilig als een heilig vuur

 

dat wel verglimmen kan, maar nimmer sterven:

 

zoo hebt ge voortgeleefd van uur tot uur,

 

nu zijt g' in ons machtig omhoog gevlamd

 

en onze kind'ren gaan uw heil verwerven

 

want de tijd is rijp voor uw zachte band.

 

 

 

Gij wier besef ons werd overgebracht

 

door heel een lange reeks heen van geslachten

 

die ver van uw geluk hebben geleefd,

 

heil ons! nu zult ge haast, late belooning

 

door menschen-daden onbewust bestreefd,

 

uit het wolken-rijk dalend der gedachte

 

leve' onder ons, niet een vergode gast

 

maar de vaste lidmaat van onze woning;

 

nu gaat g' ons weer met d' oude deugden sieren

 

die 't leven geurig maken, waar gij wast,

 

op aarde alle verhoudingen een zacht

 

en geregeld verloop geve' als rivieren

 

en ons verlossen van lange tweedracht.