De nieuwe geboort

[p. 42]

XII

O nieuwe stem en toch niet vreemd geluid,
- wist ik niet reeds als kind dat gij zoudt komen, -
hoe anders klinkt ge dan ik had gedacht!
Ik hoor, en hoop omwindt mijn ziel met ranken,
want alles wat ge zingt, troost en verblijdt
maar nog ben ik bedeesd en blij met schromen:
ge komt van ver, ge spreekt in andere klanken
dan die ik kende en altijd had verwacht.

O vreemde daagraad! wel had ik gespand
de hemelen doorreisd: de breuk der luchten
zelve te vinden, heb ik niet vermocht.
Nog hangt de schaduw als een sombre nacht
waar lang mijn oogen waanden 't hoopvol land,
wijl diep uit donkers die ik nooit doorzocht
als een ster die zich windt door wolken-vluchten
ge stralend oprijst, o hel licht en zacht.

[p. 43]

 

Het is mij, alsof iets begint te leven

 

waarvan ik niet begreep dat het bestond:

 

hoe worstelde ik en heb mij lang geweerd!

 

Maar eenmaal werd ik door een wind gedreven

 

waar ik niet wilde, en ik hoorde een mond

 

spreken wat ik geweigerd had te weten;

 

toen werd de richting mijner ziel gekeerd

 

ea waarlijk is die dag voor mij geheeten

 

drempel van alle vreugd die ik verkond.