De nieuwe geboort

[p. 29]

V

De dag ligt in zijn luister voor mij heen,
ik sta omsloten in een stille pracht
en milde zon laaft alle ding met zacht-
goudene glans verzadigd; ik alleen
ben van een wolk omtogen en bevracht
met donkerheden: 't is mij of er geen
lieflijkheid meer door d' oogen zinkt en een
duistere wade mijn zin houdt omnacht.
En de aarde zet dien dag als een droom voort
met zijn blijdschap zoo hoog van mijn bereik
alsof hij zetelde op eenen berg;
want ik ben uitgesloten ganschelijk
van de gemeenschap met wat vreugd is door
d' onrust en twijfel die ik in mij berg.