De nieuwe geboort

[p. 9]

III

Als waatren die bij lente over de weiden
vloeien, dan zakke' in 't ouder-wordend jaar
zoo overstroomt de ziel oog en gebaar
en lippen in het jonge leefgetijde.
Maar dra ebt ze uit de oppervlakte en belijden
schaars in d'omgang menschen haar aan elkaar
en leeft z' in kristalle' eenzaamheden waar
ze wacht op de groote meest droeve tijden.
Muren groeien: 't heeft schijn, dat iets verloren
ging, bezeten van jeugd, de braafsten worden
beangst; bukken te zien wat hun ontviel.
Moedig! zij is alleen zwaarder geworden
door veel bezinning, stijgt niet licht ter poorte
meer nu door rijke vracht gaan moeilijk viel.