De nieuwe geboort

[p. 10]

IV

Wat leven we zeldene keeren tijden
dat de klaaglijke heerschingen aflaten
en de ziel als een man aan een verlaten
zee, schouwt verloren in 't eindeloos wijde!
Dikwijls gaat ze, en komt veilig voorbij de
grenzen van de donk're beneden-staten
en bereikt de hooglanden waar het late
licht nog boven de toppen toeft die scheiden
de aarde van het oneindig gebied.
Maar daar ze wil beginne' aan 't laatste stijgen
weifelt z'en buigt over wat ze verliet:
de volle zeekre dalen zijn zoo eigen,
en zonder opzien vlucht z' en komt met hijgen
waar men die lichte zoomen niet meer ziet.