Meiliederen en propaganda-verzen

[p. 10]

Een nieuw Meilied.

O Meileid, niet als voorheene, stijg
in keer en wederkeer van rytmen en rijmen,
zich ordenend tot een klaar geheel,
maar op hortend-onzekeren adem hijg:
als wis'ling van stijgen en bezwijmen
klim uit mijn keel, klim uit mijn keel.

^* _* ^*

Stemmen van Vertwijfelden.

Neerliggen in brijzeling

van hoop en alle vertrouwen,

neerliggen ontluisterd

door onze eigen handen.....

wie verwacht nog wenteling

van het lusteloos rouwen?

Morgen verduistert

van heden de schande.

Een stem, groot van Zekerheid.

Juicht! Uit bloedend-gekneusde harten juicht,
uit sidderende monden stijge
nieuwe adem, zwak als van een kind;
het lied van wie worden wedergeboren hijge,
van wie worden door machtig vuur gelouterd:
de nieuwe wenteling begint,

Er zijn twee wegen
om de toekomst-heerlijkheid te bereiken:
de eene is, zich vrijwillig te storten
in den vruchtbaren dood;
het leven weg te werpen, het rijke,
als men zaad werpt over d'aarde, dat worde
hooger leve' uit der tijden schoot.

Hadt ge het gedaan,
was de heldhaftige wil in u gevaren
die soms een menschengeslacht invaart,
dan geen droefheid nu, geen rouw: ge waart
in schoone gloeden ondergegaan
om schoon te herrijzen, zegevierende scharen.

Maar ge kondt niet zóó groot zijn van ziel: ge waart aan-
gevreten door wat ge toch bestreedt:
zelfzucht, hange' aan armzalig leven,

[p. 11]

 

ge kondt niet in gloeden ondergaan

 

om in gloed te herrijzen, ge waart niet gereed,

 

en nu moet ge lijden in vurige dreven.

 

 

 

Dreven van loutering. Raasgeweld

 

van vlammen loeit om u, uw vleesch als was

 

smelt van de beenderen, zwart-gekoolde;

 

uw pijn is grooter dan één pijn ooit was

 

en de smart van den langen dorst die u kwelt

 

is als smart van de verdoolden.

 

 

 

De pijn der eenzaamheid, die door u schroeit

 

is die van het ideaallooze leven:

 

zij maakt uw dagen woestijnen gelijk;

 

en de dorst waar uw hart en uw mond van gloeit

 

wordt enkel door makkerschap uitgedreven,

 

maar ge zijt niet één makker meer rijk.

 

 

 

Nu moet ge lijden in de dreven van vuur

 

u louterend tot het lage en kleine

 

is weggebrand; - o een langen tijd

 

van schroeiende pijn: mijn hart mèt u lijdt;

 

maar dit gaat voorbij en dan komt het uur

 

van de Daad die alles zal verreinen

 

 

 

als ge, om Makkerschaps wil, met de zachte

 

glimlach van geloovers u stort in den dood

 

en droom maakt wáár door voor droom te sterven.

 

Daarom juicht, al is de pijn angstig-groot

 

en de tong dik van het droge smachten,

 

want lateren zullen het heil verwerven

 

 

 

dat groeit uit uw lout'ring. Mijn kinderen lijdt,

 

lijdt uw verlatenheid, uw ontgoochelde nachten:

 

brandt in hen, vlammen van loutering, diep:

 

geen andere weg tot de heerlijkheid;

 

want ge waart te vast, toen Leven riep,

 

aan ontluisterde vormen en gedachten;

 

 

 

brandt diep, vlammen van loutering, brandt.

 

Stemmen van Hopenden.

 

Wij waren van binnen

 

vol plekkende smetten en smeuren;

 

wij konden zóó niet winnen

 

toekomst-heerlijkheid.

[p. 12]

 

Schroei, weldoende vlam,

 

doe in ons het groote gebeuren:

 

maak vrij het willen

 

dat om Alleven 't enk'le versmijt.

 

 

 

^* _* ^*

 

 

 

O Meilied, stem van mijn ziel, mijn Meilied,

 

dat opvloog zoo vaak in verledene lenten

 

als de dag rees met zonnegesprankel en tulpengloed, -

 

o lied dat zwierend op rustige vlerken uitvloog

 

en weerkeerde na een groote luchtboog,

 

o ziel die dacht dat ge de maten des Levens kendet,

 

het is veel dieper en wijder dan ge hadt vermoed,

 

dit oneindige Leven.

 

 

 

(1915).