Meiliederen en propaganda-verzen

Meidorst.

Wij vullen vandaag alle landen
met een stroom van lentegeluid;
onze hoofden zijn opgeheven.
‘Wij willen tijd om te leven’,
zoo barst het de kelen uit.

De klanken ontbloeien en rijzen
en rijpe' in de zoete lucht,
zij drijven op d' adem der winden
om zich met gelijkgezinden
te vereenen tot wereldgerucht.

[p. 9]

 

Als vogels blij willen wij worden,

 

blinkend als dauw op 't veld,

 

fier als 't sterk beest in zijn bosschen;

 

hoe kunnen wij d' aard verlossen

 

tusschen zorg en verneedring bekneld?

 

 

 

Wij willen ons bloed hooren ruischen

 

rustig, als een beek door gras,

 

onze hersens zich voelen wagen,

 

aanstortend op diepe vragen

 

als een maaier op dicht gewas.

 

 

 

Een ouden dorst willen wij lesschen

 

aan den beker van lijn en geluid;

 

sterke daden, stoute droomen,

 

voor ons, voor allen die komen

 

winnen tot levens-bruid.

 

 

 

Hoog bove' al den smook van haten

 

stijgt zuiver een liefde-vlam:

 

wij willen tijd elkander te minnen,

 

ons vredig en diep te bezinnen

 

op de nieuwe schoonheid die kwam.

 

 

 

Schoonheid als de aard nimmer kende

 

die uit onze daden opstaat,

 

Broederschap boven rassen en talen:

 

lieflijk blinken uw morgenstralen

 

door der menschheid verjongt gelaat.

 

 

 

^* _* ^*

 

 

 

Zoo trekken wij door de steden

 

in den ruischenden lentenacht

 

die mild hangt over de aarde,

 

bloesemend nu als een gaarde

 

en verheuge' ons in komende pracht.

 

 

 

Zingend den wil heerlijk te leven

 

die hoog onze polsen doet slaan,

 

blije wezens met lichte schreden

 

gaande in den sterken vrede

 

van de wereld-bevrijdende vaan.