In de webbe der tijden

[p. 70]

Terugkeer

De avond valt, de lucht is stil en klaar;
de peppels wuiven; d' oude wilgeboomen
staan met hun dikke pruik zachtjes te droomen.
Voor de koe is het nog te vroeg in 't jaar.

Nog leeft de oude hond, al werd hij doof
en mager en doet soms een beetje kleintjes,
zoo ving hij gisteren nog twee konijntjes
en lag op 't gras te kluiven aan zijn roof.

't Gaat naar den noen; de meeste vogels zwijgen,
maar niet de nachtegaal: luidkeels zingt hij
in het beminde boschje hier dichtbij
en even hoorde ik in de hooge twijgen

de wielewaal vragen ‘hoe lang nog zeg?’
't Gras is gekeerd en ligt zoetjes te drogen,
in het omsluierd zonlicht groene togen
lokken; er hing wat waschgoed op de heg,

maar 't is nu droog, 't Ademt àl d' oude vrede,
den ouden toover; innig, diep vertrouwd,
de rust, zij is hier niet op zand gebouwd,
maar kwam van zelven in het hart gegleden,

waar niet de vraag, die altijd weer oprijst
‘Hoe lang nog?’ Neen, het hart kan niet vergeten,
het wil ook niet: liever de felle beten
van meegevoel, dan dat het gansch verijst.

Pijn om de millioenen menschgenooten
die besprong een verschrikkelijke dood,
die moesten aanzien hoe de muren rood
verfde 't bloed hunner makkers; hoeveel grooten

[p. 71]

 

van hart, die zijn in eenzaamheid gestorven:

 

aan hun doodsbed waakte geen vrouw, geen vrind

 

eenzaam zijn hun zielen heengezworven

 

over de grens, waar 't wijde land begint

 

 

 

der Eeuwigheid. Pijn ook om de landouwen

 

verarmd, geschonden, en ach, brandend zeer

 

om de bosschen die hieven in het blauwe

 

hun donkre stamme' en ze niet heffen meer.

 

 

 

Ja; herrijzen zullen zij eenmaal:

 

reeds steken kleine plantjes in de aarde;

 

maar zullen laat'ren ook hun levenswaarde

 

voele' en als wij verstaan de melodieuze taal

 

 

 

die hen doorruischt? Zal niet opnieuw ontwaken

 

in menschen de wilde begeerlijkheid

 

die andren neerslaat en zichzelf kastijdt?

 

Of over menschheid milde wijsheid waken?

 

 

 

Vanmorgen is de lieflijkheid geweken;

 

een harde wind stak uit het westen op,

 

de wolkenvloot jaagt door het ruime sop;

 

de kruinen zingen krachtig en vermeten.

 

 

 

De vrede, hij is enkel nog een droom,

 

voor enkele begenadigde uren,

 

maar lang kan hij in ons hart niet duren

 

zoolang voortdrijft als op een woesten stroom

 

 

 

een schip, dat heeft verloren roer en masten,

 

de menschheid. Wij herdenken weer den dag

 

dat de zachtste mensch die d' aarde ooit zag

 

aan 't aardsche onttogen werd en de verraste

 

 

[p. 72]

 

jongeren achterliet, bedroefde schaar.

 

En tot Hij keert, te wonen in ons midden,

 

zal menschheid tevergeefs om vrede bidde' en

 

zwalken, dat schip gelijk, in doodsgevaar.

 

 

 

Hemelvaartsdag 1943