In de webbe der tijden

[p. 69]

Nieuwe geboorte

Alléén, laatste hand losgelaten,
voorbij de huizen, de straten,
te vallen; te vallen
voorbij menschen en volken
in de draaikolken
van het woordlooze -
waar de woordrozen
niet meer bloeien, beminnen,
omdat alle zinnen
zijn verstomd.

Alles gaat onder
in inktzwarte duisternis.
Benauwing, benauwenis...
Men zou willen schreeuwen
(had de stem niet begeven)
als 't wicht, dat der moeder ontvalt.
Is niet elke geboorte een wonder?
Het begin eener nieuwe gestalt'?

Zoo ook deze. Van heel ver,
vanachter de grenzen der eeuwen
kome' omhooggecirkeld twee meeuwen,
zilverblank, statig en groot.
Ergens, in het nachtgebied,
begint licht te sproeien,
wateren bloeien,
in een verte oopnen zich poorten:
de nieuwe geboorte
geschiedt - geschiedt:
het Eeuwige Wereldhart
klopt den boreling tegen, zeer zacht.