In de webbe der tijden

[p. 67]

Pinkstergeest

In het hoog vertrek zonbeschenen
waar zij pleegden te vereenen,
- zoo zegt het heilig verhaal,
toefden zij, vol toekomstzorgen,
geslagen van droefenis.
Wel wisten zij Hem geborgen
daar, waar heden als morgen
een klank zonder inhoud is;
aan het Wereldhart, dat geen tijden
van opkomen kent noch verglijden,
maar de pijn van leegte en gemis
bleef in hen smartelijk knagen.

Toen is een wind neergedreven,
met geweldig gedruisch
vulden zijn bruisende zangen
de ykam'ren en zuilegangen
van het groote stille huis.
En den bruisenden klanken ontsprongen
vlammen, vurige tongen
die het jagend hart en de longen
vulden met Heiligen Geest.

Het was, als barstten de schalen
die het zalig vertrouwen omsluiten;
in honderd menschlijke talen
drong de boodschap-van-heil naar buiten.
Aldoor stroomden mensch-scharen binnen,
luisterden opgetogen:
hoe danste de vlam in de oogen!
Van vreugd vergingen de zinnen.
En de twaalven werden niet moede
de heilsboodschap te verkonden,
eenzelfde in honderd talen
van het komend rijk van vrede.
Uit de extatische monden

[p. 68]

 

vlamde het woordenfeest;

 

door de straten groot jubileeren

 

weerklonk ‘Dank Heer der Heeren

 

voor Uw gave: den Heiligen Geest.’

 

 

 

O Pinkstergeest, geest uit den hooge,

 

daal opnieuw op aarde neer,

 

dat in honderd talen loven

 

de volken den Eeuwige weer, -

 

dat weer, door vlammentongen

 

kome boodschap-van-heil aangezongen,

 

voorsmaak van zaligheden,

 

wil tot broederlijken vrede,

 

daal op ons, daal in ons neer.

 

 

 

Daal op ons, Woorden die branden

 

het dierlijke uit onze natuur,

 

maak in ons haat te schande

 

door het goddelijk liefdevuur. -

 

Geef enklen de gave te spreken

 

in een taal, zoo van mildheid doorzegen,

 

tot verstarden-van-droefenis,

 

dat zij als weldadigen regen

 

voelen drupp'le' op hun hoofden den zegen

 

die de vrucht der verschrikking is.

 

 

 

O Pinkstergeest, heil'ge, daal neder

 

in dit gebroken geslacht;

 

wij hebben zoo bitter van noode

 

hemelsch erbarmen, hemelsche kracht.

 

Wij leven in zóó donkren nacht.

 

Straal tot ons uit, Licht van boven;

 

bindt al die verwaaide schoven

 

weer saam tot een sterke wacht.