In de webbe der tijden

[p. 44]

Gebed

Vader, neem hen allen onder Uw hoede,
Verlicht hen allen met Uw blanke licht,
Laat hen den glans zien van Uw aangezicht,
Al moet Ge hen kastijden met Uw roede.
Buig U heen over wie zoo bitter lijden,
Balsem de wonde van hun groot verdriet,
Vergeet de duitsche vrouwe' en kindren niet,
Die dakloos zwerven, schapen op een heide.
Het wordt zoo donker en de lucht is guur,
De herder hoort niets van het klaaglijk blaten,
Hij heeft de deur van zijn hut dichtgelaten
En slaapt gerust tot aan het ochtenduur.
Weest gij de Goede Herder, die zal komen,
Nemen het blatend lam op zijnen arm
En 't brengen thuis, waar 't in de schaapskooi warm
Gebed, van geurig gras en thijm zal droomen.
- - - - - - - - - - - - - - -
Het beeld vervaalt. Weer bouwt de duisternis
Haar hooge wallen om het kleine huis
En stilte breidt haar dichte weefsels uit
Rondom de vrouw, die zit alleen en ziet
Naar 't vroolijk dansen van de lichte vlam
En denkt hoe alles, toen zij aankwam was
Vol kleur en leven, en hoe 't al verging,
En speelt voor zich een zacht, weemoedig lied
Op de oude harp van de herinnering.
De zomer is voorbij, haar werk gedaan,
Zij wilde 't goede, maar zij dwaalde vaak.
Niet altijd was de steven van den wil
Gericht op 't hooge, zelfgekozen doel,
Dat beurt boven de wolken uit zijn top.
Nog enkele dagen en het kleine huis
Bergt andre vrouw onder zijn rieten dak
En als de wind, die door de boomen vaart,
Opneemt het blad, het meevoert op zijn wiek
En ergens vallen laat op 't moddrig pad

[p. 45]

 

Of op het frissche groenfluweelen mos,

 

Om met zijn vele makkers te vergaan

 

En stof te worden eerst, dan vruchtbre grond

 

En zoo weer blad, dat maakt een groenen krans

 

Om den ouden beuk, die het vallen liet -

 

Zoo zal ook zij verdorren en vergaan

 

En dan weer blad worde' aan den levensboom,

 

Want eeuwig schept God uit zijn overvloed

 

Druppels, eeuwig dezelfde en eeuwig nieuw.