Heldensage

Moedertehuizen.

Toen vonden daar in elke stad de vrouwen
die moesten baren, een tehuis gereed;
die het betraden, voelden het vertrouwen
instroomen tot hun hart; zij leerden bouwen
op de liefde, die kameraadschap heet.

Wél was hij nog heel arm, de jonge staat
der arbeiders, bloedend uit vele wonden,
maar rijk genoeg toch voor de broederlijke daad.
Wat linnen werd voor elk boorlingetje gevonden,
wat brood voor elke voedster. Over het gelaat

van veel jonge moeders gleed in die dagen
voor 't eerst de glans van stille zaligheid
waarmee natuur bewijst haar welbehage' aan
't moederschap en beloont het zware dragen
dat het leven bestendigt in den tijd.

In den groenen vrede van oude tuinen
lagen zij, half belommerd half bezond:
lichttintelingen dansten op den grond,
een zoete geur wolkte uit de zware kruinen
der linden neder. Breed daarachter stond

het huis met zijn frissche lichte zalen.
Aan de wand was meenge spreuk geschreven
van geloof in het broederlijke leven
dat kwam. Zijn oogst zouden de kindre' inhalen,

[p. 82]

 

zij zouden eten van zijn geluksbrood.

 

De moeders-van-morgen voelden die woorden

 

dringen diep in hun hart; wie van haar d' oogen sloot

 

leek het, of zij ze in zich zingen hoorde....

 

 

 

En dan droomde zij van de gouden velden

 

waarin haar zoon een goed maaier zou zijn....

 

Glimlachend wachtten zij hun jonge helden

 

en dapper leden zij de barenspijn.

 

 

 

Wanneer het kindje was geboren, bleven

 

zij nog een poos in het veilig tehuis.

 

De gemeenschap beschermde 't jonge leven

 

en aan de moeder werd een weinig tijd gegeven

 

om blij te wezen, eer zij weer haar kruis

 

 

 

opnam, het zware kruis dier worsteldagen

 

en te beseffen haar verrijkt bestaan.

 

Maar soms rolde' in die stille luwten aan

 

de donkere echo's der zware slagen

 

daarbuite' en allen werden meegedrage' op

 

de hooge rythmen van 't heroïsch gaan.