Heldensage

[p. 19]

De herinnering.

't Is nu de tijd voor de herinneringen:
het voorwaarts-stormen is voor mij gedaan
en het jagen naar toekomstige dingen,
maar ook de makkerschap moet nu stil staan.
Zij moet stilstaan en tot zichzelf inkeeren
en zich bezinnen op wat is geschied
om uit het vloeden en ebben te leeren:
zij faalde en weet de gronden van haar falen niet.

Dit is het werk der vorschende gedachte:
scheiden wat één is in den levensstroom;
uiteenraf'len 't spel van verwarde krachten, -
verward als de gedachten van een droom.
Maar in zijn rijke volheid het doorleefde
en het volbrachte weer te doen opstaan,
gedoopt in den gloed, dien bezinning zeefde: -
dat is 't werk der Verbeelding. Zij raakt aan
vergane dingen met den tooverstaf
die doet opstaan het lang voorbij gebeuren;
zij wekt tot nieuw leven vervlogen geuren
en neemt ons de zwaarte van 't heden af....
Zij doet stemmen weer klinken en gelaten
verschijnen die sliepe' in ons, lang o lang
en met de streelingen die wij vergaten
verwarmt zij weer onze verkilde wang....
Zij heelt de scheuren in 't hart en de gaten
die de smart daarin groef.... O Gij, doordring mijn zang
met innigheid, - omwind den dorren boom
van 't heden met uw rank vol blauwe kelken:
omspeel ieder gebeuren, omgeef elke
gestalte met uw atmosfeer van droom-
licht en van droomgeluiden. Laaf ons met
den edelsten dronk, die ons nu kan sterken:
den dronk der schoonheid. - Alles lijkt besmet:
wij liggen hijgend neder; onze werken
vallen tot puin, de oude logenwet
heerscht weder en de dagen zijn als zerken....