Heldensage

Toen sprongen de verten open.

Toen sprongen de verten open....
Het was in lang niet geschied.
Bruisend bevlogen hoop en
verlangen het harte-gebied:
de dagen die waren gekropen
joegen voort als een brandend lied....
O donker-heerlijk pogen, -
toen hebt gij waarlijk bestaan:
men zag in menschen-oogen
uw vervoeringen opengaan,
men zag hoe hun handen bewogen
in uw waarheid en in uw waan.

De groote eeuwige lichten
die staan aan het firmament
der ziel, - de zonnegezichten
van geluk zonder maat, zonder end,
waarheen elk hart zich wendt
om zich aan op te richten, -

zij schenen uit de verte der eeuwen
in het oogenblik neergestraald,
een vlucht blinkende meeuwen
uit goudenen ruimten gedaald:
men hoorde de aarde schreeuwen
een vreugdeschreeuw, driemaal herhaald.

[p. 9]

 

Woorden die waren verklonke' of

 

geworden een dof gerucht,

 

zweefden weer, gloeiende vonken

 

van klank, door de vuurge lucht:

 

zij die ze hadden gedronken

 

schenen door vuur bevrucht....

 

 

 

Lied'ren dreven aan, gedragen

 

door winde' als van een ver feest;

 

stroomen begonnen te jagen

 

die waren verstard geweest;

 

tusschen de branding der dagen

 

schreden menschen onbevreesd.

 

 

 

En wanneer tot hen die zoo schreden

 

als door bloedend morgenrood,

 

de schaduw kwam gegleden

 

van den snellen schoonen dood,

 

dan vonden zij hem niet wreed en

 

niet bovenmate groot.

 

 

 

Niet wreeder dan het leven,

 

niet voller geheimenis: -

 

hun eigen menschlijk streven

 

leek hun, als hij zelf dat is:

 

een kern van licht, omgeven

 

door wanden van duisternis.