Verzamelde werken. Deel 1. Verzamelde gedichten. Deel 1. Verzen. De belijdenis van de stilte. Voorbij de wegen

[p. 253]

II

Mijn hart, dat in een schoon weleer leek uitverkoren
het bloed te redden naar de ziel in rechte stroomen -
o, hart, dat nu dit groot vertrouwen hebt verloren
wijl ge op der aarde hinderlagen van bekoren
te zelden maar de zege van de ziel bevocht -
o, wrak, dat wel verzinken mocht
ontredderd in de zee van uw verloren droomen -

Gij zult uw eenge liefde als oordeel nu aanvaarden:
hoor, de vervoeringen van donkere ondergangen
steken gelijk een storm op uit het weste' en de aarde
zwicht naar haar einden heen, en onze droomen worden
tegen onszelven opgeroepen uit hun dood;
maar vrees niet, want de laatste nood
zegent rampzaligheid met vleuglen van verlangen.

Zoo gaan wij dan; de stem werd groot, en door de jaren
de eenige, die nog dwong en die ons nooit berouwde;
hij riep mijn ooren luid, hij zong mijn oog te staren,
hij woei mijn daden af gelijk een vlaag van blaren,
en nu de zomer ruimt het duisterende land,
nu gaan wij dan, mijn harte, want
als van de heuvelen en uit de dood der wouden

scheemrend het najaar over deze zeegewesten
komt, en op de avondwind de grijze groote golven
roepen en breken, en vanuit hun schuimen misten
der wereld afstand van de tronen van het westen
inluiden en verkondigen, dan gaat de mensch
aan deze leege wereldgrens
te loor onder een droom van voortijden bedolven.

[p. 254]

 

Zoo is de droom, die alle droomen heeft verzwolgen,

 

een sombre, maar die slaakt uit dezer wereld keetnen,

 

een oordeel juublend uit zijn toorn, en het verbolgen

 

ontladen van vervoering's levenlang vervolgen

 

onweerend uit dat eerste licht - o, hoort gij hem,

 

hoe hij ons roept, die laatste stem,

 

naar de bevlogen eenzamen, naar de vergeetnen,

 

 

 

naar de harten, donker en oud, die afgelegen

 

nog op dit eiland van het vreemde leven toeven -

 

want als de boomen, in den zeewind, in den regen,

 

westelijk, en te loor, en langs de laatste wegen,

 

zoo wij, voortvluchtigen, naar waar de branding bruist

 

der ziel, en achter ons verruischt

 

stervender werelden verschemerend bedroeven.