Verzamelde werken. Deel 1. Verzamelde gedichten. Deel 1. Verzen. De belijdenis van de stilte. Voorbij de wegen

[p. 251]

Westwaarts I

O, de huizen, donker en oud en afgelegen,
en de verzworvenen, die daar nog bleven toeven
in het weer en de vlagen van den zwarten regen,
en de enkele boomen in den zeewind langs de wegen
gelijk voortvluchtigen, en in den avondval
de leege hoogten overal
rondom, bevlogen in hun schemeroud bedroeven...

o, deze huizen, en daarbinnen om de vuren
de eenig verkoornen nog der oude droomen samen
starend naar buiten, naar de sombere kontoeren
der randen dezer wereld, en een bang vervoeren,
houdt hen bevlogen, wijl bevreemdend stil en snel
weerschijn en schaduwen een spel
doen gaan tusschen het vuur en het oud licht der ramen.

En zij verbleeken, en zij wanklen, en verloren
gaan zij bedwelmend tot elkander, en daarbuiten
donkert de ruischende omtrek, en het westergloren
sterft, en geen stem doet uit den avond zich meer hooren,
alleen, verdoold, de witte vogel van de zee,
die schuw en met een kreet van wee
aanvloog, en zwenkende verdween voorbij de ruiten.

En dan de groote nacht over die nameloozen,
en zwijmend een naar wijder leven overzweven
als had het hart de zee der open ziel gekozen,
en eindlijk in ijl zicht als groote vreemde rozen
de bloeiende eilanden der zaalgen, waar altoos
juublen, elysisch, eindeloos,
uit de windstilten van het licht wordt aangeheven.

[p. 252]

 

Tot zij, ontzaligd weer, wat hen hier rest gaan meten

 

naar de vervreemding van een door de leege tijden

 

uit deze wereld àl verder hen zingend weten:

 

dat waar het leven naar de zee zwicht van vergeten

 

't elysisch voorgevoel en het verlangen zich

 

ten spiegel van een eenzaam licht

 

eindlijk als heimwee en herinring gaan belijden.