Verzamelde werken. Deel 1. Verzamelde gedichten. Deel 1. Verzen. De belijdenis van de stilte. Voorbij de wegen

[p. 223]

De Geheime Zee

[p. 224]

De geheime zee

De storm verging, en liet mij achter
een doodvermoeide, een hurkend wachter,
die in de zwarte stilte belijdt
eigen uitgeworpenheid.
De storm dier eeuwen was vergaan:
de zee zong eenzaam; een dag brak aan
stil, dood. Gelijk een oude wrok,
die op vergelding zon, voltrok
de vloek zich van het koude licht.
Van aangezicht tot aangezicht
stond ik toen met mijzelf; de tijd
was ledig, en verlatenheid
alom en een onnoembaar wee.
Ik zag mijzelf aan, en ik zweeg - de zee
zong eenzaam en noodlottig tegen
de rotsen, en de rotsen zwegen.

Dit is het uiterst land; dit is
de grens van droom en duisternis;
kust, die dit leven overliet
aan ouder machten; norsch gebied
der zee in komst en keer van tij
en onbevochten heerschappij:
Dit is de drempel van den dood
der werelden; hier vangt met groot
breken van wateren en luid
gezang, dat luidt de wereld uit,
het duister zwijgen aan dier zee,
dier nooitbevaarne, de geheime zee,
de duistre zee, die is de ziel...

dit zijn de kusten van de ziel...

[p. 225]

 

Geen, die een eigen droom bemint

 

boven den droom, die geen ooit vindt,

 

zal hier verblijvend zijn: de stem

 

der zee zal groot zijn tusschen hem

 

en het beminde en hij zal staan

 

wankelend en ten onder gaan

 

- een zeer uiteengeslagen ding -

 

in de ouden droom waarin zijn droom verging.

 

 

 

Neen, neen, geen zal hier zijn, en geen

 

zal hierheen komen, dan alleen

 

die van dat hij geboren werd

 

een golf der zee had in zijn hart;

 

die als het water en de wind

 

verloren is, en maar bemint

 

in het voorbijgaan, want altijd

 

zingt het door zijn verlatenheid,

 

zingt het van achter wind en licht

 

door den leegen tijd om zijn gezicht

 

in duizele vlagen, en over hem

 

en over zijn hart, en het zingt zijn stem

 

omhoog uit zijn bloed, als de wind uit de zee

 

het vliegende schuim, en het zingt hem mee

 

met open lippen en oogen wijd

 

zingende door den leegen tijd,

 

en zeer verloorne, een vluchtig mensch,

 

die alles losliet en geen wensch

 

behield, en niet meer wonen kan -

 

een droomenovervleugeld man

 

in de oude schemering te loor

 

tusschen de werelden, en door

 

sombre verrukkingen ontzind -

 

een ritselend blad op den duistren wind

[p. 226]

 

der eeuwen, een sneeuwvlaag door den nacht

 

vreemd en voorbij - de schuwe tocht

 

over donkere dalen en heuvelrug

 

van een meeuw naar de roepende zee terug.

 

 

 

Dit is mijn uiterst lied, dit is

 

mijn eenige belijdenis.

 

Ik zing alleen omdat ik hoor

 

de stem dier zee, en mij verloor

 

daarin, daarin...

 

 

 

het is mijn einde en mijn begin -

 

 

 

Hoe ook mijn lust mijn hart beklemm'

 

die stem zal altijd weer mijn stem

 

uit kuilen van den dood verhoogen -

 

 

 

Mijn ooren gonzen, en mijn oogen

 

zijn starend, en mijn handen zijn

 

leeg in den wind, en lust en pijn

 

zijn op den ouden tijd verstreken.

 

 

 

De zeeën der geheimen breken

 

duister en dreunende beneê -

 

 

 

o, zee - o, vreemde zee...