Verzamelde werken. Deel 1. Verzamelde gedichten. Deel 1. Verzen. De belijdenis van de stilte. Voorbij de wegen

[p. 212]

II

Geen uitkomst wil ik dan door uw genade,
Verborgene, noch ooit verzaden
dorst van dit hart aan de gespilde drank
dezer verloornen en hun luiden dank
van stemmen en gehevene bokalen -

Niets dan een vensternis in deze zalen
vraag ik van hen...
zetel waar ik alleen en peinzend ben
en afgewend, en in den droom gedoken,
die - sinds gij tot mij hebt gesproken
van achter licht en wind - mijn leven is.

Niets dan een vensternis...
En van hun walmende flambouwen geen
schijnsel, dan maar alleen
voor deze snaren bijna stervend licht.
Maar laat er zijn over dit aangezicht
schaduw; dat geen, die voor een wijl dien kring verliet
- wellicht terwijl gij tot mij spreekt - mijn oogen ziet
en zich verbaast en het den andren zegt.

Is niet uw eenzaamheid mijn eenig recht?
Zijn niet uw schaduw die mijn naaktheid dooft,
uw glimlach boven dit genegen hoofd,
van smetteloozer licht en dieper toon
dan flonker van een kroon
en purpren overmoed?

[p. 213]

 

En als - een wind van licht - over dit donker bloed

 

uw adem komt, en aanhoudt, en ontwart

 

alle vertwijfelingen, en dit hart

 

ontzet, en in zijn macht

 

herstelt, dat het zijn ongebroken kracht

 

weer uitzendt en weer varen doet

 

tot in mijn handen beî...

 

 

 

als ik de snaren grijp zooals gij mij,

 

 

 

spaar mij dan niet!

 

laat er niets in mij zijn dat gij ontziet,

 

en dat - bijzij het zingende verzaâm

 

van de verrukkingen die in uw naam

 

uitstroomen - klinken zou als ijdle toon.

 

 

 

Gun mij geen schoon

 

dat ook kon zijn van wie u nooit beminde,

 

opdat ik nimmer vinde

 

bijval, die u vervreemden zou.

 

 

 

Maar laat mij aan uw armoe trouw

 

en onvoorwaardelijk indachtig zijn.

 

Mij zij het schoonst door dit gebied geen schijn

 

van macht te dragen,

 

maar alles, jaar en dag, voor uwen gunst te wagen -

 

 

 

Doch hiertoe is

 

- o, vaak en al te derelijk gemis -

 

des harten wetenschap van noode,

 

dat gij mij uwer eenzame geboden

 

waardig erkent...

[p. 214]

 

O, als dit hart versaagt en wankelt, zendt

 

het dan een teeken

 

- een weerlicht in zijn leed -

 

dat gij niet heen zijt, dat gij mij nog weet

 

schelp van uw zee, zelf nietig wel en broos,

 

maar staag doorzongen van het eeuwig breken

 

voorbij dit leven, in een leegen tijd,

 

uwer geheimen zonder duur of rust

 

tegen die laatste kust...

 

 

 

een al bedwelmender eentonigheid

 

wereldvergeten, eindeloos...