Verzamelde werken. Deel 1. Verzamelde gedichten. Deel 1. Verzen. De belijdenis van de stilte. Voorbij de wegen

[p. 169]

Oude verzen

[p. 170]

Aan een Schemervrouwe

Gehuld in het herdenken van uw zwijgen
als in een kleed uit schemering geweven,
zal ik nu gaan, en mij naar stiller leven
in peinzende aandacht mijner droomen neigen.

En geen zal weten en geen zal ontwijden
uw beeld in mij, noch zal ik voor het breede
geheim der avondzee een andre vrede
dan die van uw doordroomde ziel belijden.

Want gij hebt om mijn schouderen gehangen
de mantel uwer stilte en mij gewezen
den steilen weg der eenzamen, en dezen
zal ik nu gaan met ingekeerd verlangen.

En peinzend uit de schemerdiepten stijgend
waar uw bestaan is, zal ik soms een wijle
stil staan, en neerzien in het duistre, steile
dal van uw leven, en - mij overneigend -

hooren hoe diep vanuit uw donkre gronden,
waar leven's waatren door de bedding breken
van uwe droomen, zingt de zang der beken
die eens in verre zee van vrede monden.

Gij hebt het wezen van de diepe dalen
en waatren der verborgen schemeringen,
maar ik ben van den wind, en van het zingen
der zwervenden, die over de aarde dwalen

en langs de zeeën, en hun woningen
zijn nergens, en zij kunnen niets behouden
dan mijmring, en zij worden de vertrouwden
van beedlaars en verbannen koningen.

[p. 171]

 

Maar vrijheid is hun open weg, en weemoed

 

de vorstenmantel waar zij zich in hullen;

 

en wenschen, die geen daad ooit kon vervullen,

 

stilden tot wijsheid van hun hoogen deemoed.

 

 

 

En elk van hen zal eens ten vrede stijgen

 

aan wereld's spel van lach en traan ontkomen;

 

want slechts door takken van de naakte boomen

 

glinstren de sterren van het laatste zwijgen.

 

 

 

Ik ben een van hun jongren; waar zij zwegen

 

en bleven, zal hun rust mijn zingen hooren.

 

Ik ben van hen, die in den wind geboren

 

zwervende zingen langs der menschen wegen.

 

 

 

Maar altijd komt mijn zingend zwerven weder

 

ter schaduwranden uwer stilte luistren,

 

en als de vuren der begeerten duistren

 

zweven mijn droomen naar uw schemer neder.

 

 

 

Uw zwijgen is mijn bron van later zingen,

 

uw droom de wolkenwoning mijner stralen;

 

mij dagen in uw overschaduwingen

 

de lichte verten waar ik eens zal dwalen -

 

gij, die het wezen hebt der diepe dalen

 

en waatren der verborgen schemeringen.