Verzamelde werken. Deel 1. Verzamelde gedichten. Deel 1. Verzen. De belijdenis van de stilte. Voorbij de wegen

[p. 145]

III

Maar er is een, wiens eindelooze zangen
de golvingen zijn van een eeuwig zwerven,
en waar de hoogste stemmen brekend sterven
roept door de hemelen nog zijn verlangen.

En schoon hij leeft van minnen en verlaten
en altijd lachen zal na donkerst weenen,
Gij zijt zijn eeuw'ge weemoed, naar U henen
dwaalt zijn gelaat langs de andere gelaten.

Hij is de Wind, hij is mijn hoogste broeder,
en eens - o, eens - laafden we ons eerste dorsten
sluimerend aan uw ademende borsten...
ons werd die laafnis eeuwig dorsten, moeder -

En nu - den langen dag liep ik te dwalen
en waar ik dwaalde hoorde ik de aarde fluistren,
dat hij daar was geweest, en bleef ik luistren,
'k hoorde hem zingen, ver in diepe dalen.

Toen is de dag gedoofd... de schemeringen
werden geboren, en een vreemde toover
kwam over de aarde zweven... ergens over
de duisterende zee hoorde ik hem zingen.

En toen het nacht werd en der wondren weemlen
vol werd, ben ik de rotsen opgestegen,
en saam met de aarde heeft mijn hart gezwegen,
vereenigd onder het geheim der heemlen.

Alleen diep hoorde ik nog de golven breken,
maar zelfs zijn zingen kon ik niet meer hooren...
toen werd verlangen als een oud, verloren
verhaal... ik wist en ik heb opgekeken,

[p. 146]

 

en zag hem onbeweeglijk aan mijn zijde

 

staan, en hij zag mij aan, en toen onze oogen

 

elkander vulden was 't ons of de hooge

 

nacht uw gelaat werd, en Gij zaagt ons beiden...

 

 

 

Wij stonden samen lang en zonder spreken,

 

- want wisten wij niet ál elkanders woorden? -

 

wij stonden op de rotsen, en wij hoorden

 

diep in den nacht de lange golven breken.