Verzamelde werken. Deel 1. Verzamelde gedichten. Deel 1. Verzen. De belijdenis van de stilte. Voorbij de wegen

[p. 99]

Najaar

Dit is ons jaar dat sterven gaat
nu onze vreugd getogen is,
en 't is me of ook uw ver gelaat
in duisternis
gebogen is.

't Loover daalt naar de donkre rust
van wind- en vocht-beglommen grond,
naar waar eens onzer liefde lust
in gouden stond
haar lommer vond.

't Scheemrende leven vindt den dood
waar de eigen schaduw weemlend lag
in zon en wind, toen hoog en groot
de wereld zag
der heemlen lach.

Wij zijn nu elk weer gansch alleen,
en 't jaar dat om ons sterven gaat
en weemoed's late glans alleen
aan ons gelaat
niet derven laat,

't jaar in liefde door ons bemind
dat zalig ons omwemeld heeft,
stamelt nu hoe in aarde's wind
maar even leeft
wat hemel geeft.

[p. 100]

 

Ook wat de hemel aan ons schonk:

 

vreugd die gij in mijn armen vondt,

 

ik in de volle liefdedronk

 

u zwoel ontbrond

 

ter warme mond,

 

 

 

't is alles heen en 't leven biedt

 

als zij geluk ontnomen heeft,

 

niets dan het machteloos verdriet

 

dat doodomzweefd

 

van droomen leeft.

 

 

 

Toch, 't leed dat u genaderd is

 

toen dood uw vreugden nemen ging,

 

schuw 't niet - het geeft de lafenis

 

van mijmering

 

in schemering...

 

 

 

Dit is ons jaar dat sterven gaat.

 

O, neig uw hoofd ter duisternis -

 

Zij brengt de glans om uw gelaat

 

die wreedst gemis

 

tot luister is.