Verzamelde werken. Deel 1. Verzamelde gedichten. Deel 1. Verzen. De belijdenis van de stilte. Voorbij de wegen

[p. 97]

Aan de Schemering

Moeder en beminde voor de velen
die in duister droef en starend zijn,
wees ook zacht voor haar die ik beminde,
laat haar uw glanzende weemoed vinden,
laat uw weemoed zacht haar wanhoop heelen,
en uw streelen dooven hare pijn.

Allen die vergeefsche leege handen
strekken naar een liefde hen ontroofd,
als hun hart aan troost niet meer gelooft
en hun slapen wanhoopkoortsig branden,
voelen om hun vreugdverlaten hoofd
de onvermoede koelte van uw handen.

Want gij weet de sprakelooze smarten
van wie om te vroeg verloren schoon
't luide lachen van het leven tarten
tot de weerklank hun doorwonde harten
breekt met hoon;

van wie aan het venster als het duistert
staren, wijl hun tranenloos verdriet
naar het ruischen van den regen luistert
en hun mond vergeefsche liefde fluistert,
en hun oog vergeefs het leven ziet;

van wie eenzaam in doorwaakte nachten
huivren voor den dag die komen gaat,
tot de zon een schuchter droomen slaat
met de snelle wreedheid van verachten;

[p. 98]

 

van wie gaan langs leven's luide banen

 

met gebroken maar féllevend hart,

 

starend oog en trotsbedwongen tranen

 

en een zwijgen dat elk lachen tart,

 

daar zij, liever dan zich overgeven

 

aan de wervlende onverschilligheid

 

en de luide leegten van het leven,

 

gaan gehuld in 't schoon gewaad, geweven

 

uit het zwijgen van hun eenzaamheid;

 

 

 

gaan in zwijgen en vergeefsch verlangen

 

naar de dagen die verloren zijn,

 

naar de woorden zalig als gezangen

 

die nu nimmermeer te hooren zijn,

 

naar de zaligheid-doorgeurde dronken

 

van 't verdriet dat men geméénzaam lijdt,

 

naar de dagen, vreugden-overblonken,

 

maar die doofden toen als laatste vonken

 

de allerlaatste kussen zijn verzonken

 

in het donker van hun eenzaamheid...

 

 

 

Schemering, wier zachte handen streelen

 

allen die alleengelaten zijn,

 

en in duister met doorwonde harten

 

't luide lachen van het leven tarten,

 

moeder en beminde van die velen,

 

troost ook streelend haar verzwegen pijn,

 

doof het stage rustelooze branden

 

van haar wanhoop in uw koele handen;

 

scheemring, laat uw mijmrende adem streelen

 

langs haar oogen die zoo starend zijn.