Verzamelde werken. Deel 1. Verzamelde gedichten. Deel 1. Verzen. De belijdenis van de stilte. Voorbij de wegen

[p. 89]

[O, ieder is diep in zijn hart alleen]

O, ieder is diep in zijn hart alleen,
maar velen bleven doof voor stilte's manen;
en toch, eens brandden steedsverzwegen tranen
misschien in 't oog dat mij zoo ledig scheen.

Breekt niet het koudste hart in heetst geween?
en als 't bedwelmende gevlei der wanen
van lust en hebzucht langs der dagen banen
verstomt, is iets dan broos als 't hart van steen?

Maar eenzaamst is hij die zijn diepste hart
neemt in de koude handen der gedachte
als reeds zooveel dat hij weer vallen liet,

en overweegt: ‘Dit gaf soms felle smart
en vaak de ontwrichting van doorwaakte nachten
en o, hoe dikwijls noodeloos verdriet.’