Verzamelde werken. Deel 1. Verzamelde gedichten. Deel 1. Verzen. De belijdenis van de stilte. Voorbij de wegen

[p. 19]

Jeugd II

Toen was er snelle stijging uit de dingen
van Erik's geest, en voor zichzelven scheen
hij recht en vast te staan in 't nedergaan,
het snel verminderen der enkelheên,
waarvan elk in de wijde diepten zonk,
verwordende met de and'ren tot een kring -
vage herinn'ring van wat eens bestond.

Kring vloeide in kring, en heel 't bestaan der dingen
zonk in het wijde ruim waar hij door steeg
weg - tot hun zijn hem was als een vaag beeld
dat, haast vervloeid in vormenleege diepten,
soms nog een scheem'ring opzond naar zijn geest.

Toen week ook dit, toch bleef er nog beweeg
van hooger lucht, wijd om zijn opgang heen:
het ruim en deinend golven van het licht,
het wijde, dat op aard' soms vreugde wordt
en daar op ieder ding zich spat uiteen.

Want wereldlicht is oppervlakte slechts
van de lichtzee die door de ruimten is,
en die haar stilglanzende diepten heeft
ver boven 't blauw dat men op aarde ziet.

Zoo als het oppervlak van oceaan
wild wordt bewogen in de vrije lucht,
maar weinig dieper reeds de krachten spannen
om daar een golf te wringen uit het lijf,
het zware en eeuwigwoelend lijf der zee,
en in de scheemrende bezonkenheden
der diepre waatren de bewegingen
traag worden en ophouden, tot ter bodem

[p. 20]

 

een algeheele stilstand eeuwiglijk

 

zwangert van de eeuwig ongebaarde golf,

 

 

 

zoo ook het ruimtelicht, dat als een zee

 

van matelooze diepten alom is,

 

en slechts in 't zichtveld van de werelden

 

wentelt, en in het wenden wiss'lende

 

verganklijkheden schept die wereldsch zijn.

 

 

 

Al wijder deinde nu het ruimtelicht

 

als eindbewegen dat tot rusten strekt

 

daar 't alles wordend, in zichzelf slechts leeft.

 

 

 

Uit laatste trachten naar het evenwicht

 

was zwaar zijn stijging toen zich nauwer sloot

 

de krachtomvatting van de ruimterust,

 

en werd geleidelijk een vaste stand

 

waar elk bewegen spant tot roerloosheid.