Verzamelde werken. Deel 2. Verzamelde gedichten. Deel 2. De wilde kim. Een winter aan zee. Onderweg. Tegen de wereld. In ballingschap

[p. 154]

Drie dichters en drie vrouwen I

Eens bruiste helder de zee door een open raam,
en een man lag er in het winterlicht alleen
te lachen, en liet op den weg een vrouw zijn naam
weer en weer roepen tot zij kermende verdween.

Wreed was het leven toen, schitterend en benijd -
het fel hart enkel den gouden winter verpand.
Maar zelfs het oud verhaal ervan raakt uit den tijd
binnen de huizen van dit volgebouwde land.

En te denken dat gelijk met dit laat gedicht
die kust nog altijd daar bestaat, brengt angst teweeg:
het raam bleef op den haak rukken in het wild licht;
helder bruist er de zee nog, maar het huis staat leeg.

[p. 155]

II

Aan geil verdriet en walg, begeerte en haat
viel hij ten laten prooi, vaal lillend vleesch -
Zoo nam zijn jeugd de laatste kans te baat:
een foltering waar radeloos de vrees
voor leven en voor dood te keer in gaat.

Hij hunkerde naar de gehate, naar
verdooving en de woorden die zij loog,
of niet loog - wat was waar en wat onwaar
sinds zij hem met zijn minderen bedroog? -
hij hunkerde naar haar en haatte haar.

En wist het zijn verdiende loon, de maat
hem toegemeten aan bezoedeld wee -
en haatte en hunkerde ten einde raad.
Tot banvloek werd zijn heimwee, hoe de zee
buiten ook riep - te laat, voor goed te laat.

[p. 156]

III

Er poogde een uchtend aan te breken,
wild, met oud licht. Bij het gordijn
stond hij en hoorde haar moe smeeken
uit bed, en zag de vlekken wijn
die hij 's nachts morste op zijn gedichten,
en suste haar verwarde aanklacht
met wat belofte en zelfbetichten;
ruimde zijn tafel op, en dacht:

Eén ding tenminste is niet onzeker:
zonder dat brandend ongeduld
van de lusten van bed en beker
zat ik hier, kaal en zonder schuld
en zonder onschuld, uitgemergeld
door woorden en hun dor krakeel,
vergeefs een laatste lied te tergen
uit een schorre keel.