Verzamelde werken. Deel 2. Verzamelde gedichten. Deel 2. De wilde kim. Een winter aan zee. Onderweg. Tegen de wereld. In ballingschap

[p. 157]

Oud verhaal

Wat hij aan wel of wee vindt
gaat weer vanzelf verloren,
want nimmer kan meelevend
aan andren toebehooren
wie in zonlicht en zeewind
van den dood werd geboren.

*

Een vrouw, door hem verlaten,
kwam hier om onderdak.
‘Ach, kon ik hem maar haten
omdat hij mijn hart brak.’

Hij had haar van mij gesproken
kort voor hij haar verliet.
Toen heeft mijn hart verbroken
zijn korst van zwart verdriet.

Mij had hij dus niet vergeten
met al wat hij vergat -
Ik zag hem weer, gezeten
waar hij nu zat.

Hij noemde mij zijn broeder,
en lachte ‘maar weet, nimmer
ben ik mijn broeders hoeder’ -
Het is een leven her.

Heimwee was toen nog een zegen,
en wee nog wild als vreugd.
Hij kwam door herfst en regen,
dien avond in mijn jeugd.

[p. 158]

 

IJl door den dood omritseld

 

groette helder zijn stem.

 

Hij bleef bij mij wonen - nu is het

 

of ik woonde bij hem.

 

 

 

Door de spiegel kijk ik nog binnen

 

in onze kamer van toen:

 

valt het weer te beginnen?

 

sterker over te doen?

 

 

 

Zou hij weer binnenkomen?

 

verlangt hij nog naar mij?

 

O, droom in al mijn droomen:

 

toch nog te worden als hij -

 

 

 

Want hij vond in mijn bloed behagen,

 

in mijn wilde ziel gewin -

 

Maar mijn hart kon hij niet verdragen

 

om de murwe mensch erin.

 

 

 

‘Op dat hart na zijn wij gelijken’

 

zoo sprak hij, die laatste keer.

 

Toen ik in den morgen ging kijken

 

was hij er niet meer.

 

 

 

Daarom is mijn hart nooit ontloken,

 

maar in zijn woord verstard.

 

Nu kwam zij, door hem gebroken,

 

met haar beroep op dat hart.

 

 

 

Er was sterrenlicht in de ruiten -

 

later kwam er sneeuwjacht.

 

Het was soms of hij buiten

 

stond, en ons zitten zag.

 

 

[p. 159]

 

Tot in den morgen zaten

 

wij met ons eenzaam leed:

 

zij, die hem wilde haten -

 

ik, die hem nooit vergeet.

 

 

 

Ik keek door ver sneeuwgewemel

 

haar na, tot zij verdween.

 

Ik weet niet of de hemel

 

nog weet waarheen.

1942.