Verzamelde werken. Deel 2. Verzamelde gedichten. Deel 2. De wilde kim. Een winter aan zee. Onderweg. Tegen de wereld. In ballingschap

[p. 152]

Lilith

Naar welk ravijn van onder sluimer diep verhulde
ruischende duisternis en welker dieren lust
sleepten mij haar bedwelmende oogen, de gekrulde
glimlach van hare lippen, de geveinsde rust,
waarmee het lichaam waar zij mij in lag te wachten
haar hevige waak bedwong?
Waarheen zong mij de stem die uit haar oogen zong?
naar welke nachten?

De stad der menschen druischte en drong buiten de ramen,
maar in haar lenig lichaam wachtte zij en lag.
En wist zij van het oud geheim, dat ons tesamen
en aan den ingang van een vreemder leven bracht?
Of wisten het die duistre god, die in haar aadren
fluistrend haar bloed doorgloeit,
en ik alleen, die wanklend en door hem geboeid
haar moest benaadren?

om, toch bezeten, dan, ontboeid, door haar te worden
omstrengeld, en in hevig zwichten overweer
aan zoomen waar de blaadren al voor eeuwen dorden
ons ontoereikend hart te laten, en terneer
te zweven in een samenzwijmlen naar die bedding
waar Lethe haar diep rijk
doorstroomt - O, eindelijk te loor, buiten bereik
van elke redding -

Wat konden wij, vervlochten in elkanders armen,
verrukt in pijn en een al vlijmender genot
van overweer vernielen, streelen en erbarmen,
nog zien, aleer wij weerloos lagen waar de god
onthemeld zijn hoovaardige overhand in ons nam
rijzend, en waar, ontzield,
de mensch als een verijdeld tusschenwezen viel,
steunend, en omkwam.

[p. 153]

 

En dan, ontwaakt uit zwaarder slaap dan die van dieren,

 

wetend hoe, eenzaam in den geest, ik nu dien tocht

 

hernemen moest, zag ik door der gordijnen kieren

 

de avond, en hoorde zonder luistren enkel nog,

 

- nu in haar oogen, die tot dof ontwaken kwamen,

 

geen verre stem meer zong -

 

de stad, die aanging als een zee en druischte en drong

 

buiten de ramen.