Verzamelde werken. Deel 2. Verzamelde gedichten. Deel 2. De wilde kim. Een winter aan zee. Onderweg. Tegen de wereld. In ballingschap

[p. 69]

V

[p. 71]

 

Droomt zij van mij? Welhaast

 

niet meer onzichtbaar beven

 

haar mond en oogen naast

 

dat hoofd, dat mij vanuit de

 

spiegel aanziet. Verbleven

 

wij daar nog samen? Zacht

 

waait er nog aan die ruiten

 

langgeleden sneeuwjacht.

[p. 72]

 

Ontvreemdde aan oude tijden

 

sneeuw dit leeg uur? Hiernaast,

 

door de spiegel gescheiden,

 

is nog die kamer, waar

 

zij leefde en nu al haast

 

weer wordt verwacht. De eenzame

 

- werd ik zijn leeg beeld maar? -

 

staat er weer bij de ramen.

[p. 73]

 

Waar bleef de tijd? hoe lang al

 

sneeuwt het? De stilte van

 

een spiegelbeeld bevangt al

 

deze kamer, en geen

 

teeken van leven kan

 

meer door. Maar als zij ergens

 

alleen - even alleen

 

als ik - nu lag te sterven?

[p. 74]

 

Vroeg zondert sterven, binnen

 

vervreemdend sneeuwen, vaak

 

de ingekeerden der minne

 

thans af. Sinds Troje's pleit

 

wordt er een doodscher wraak

 

op de wereld genomen:

 

zwart in den kouden tijd

 

staan de torens der droomen.

[p. 75]

 

Toen, na het sneeuwen, ergens

 

ook aan haar wand van ver

 

die zon doorkwam, die nergens

 

de wereld meer bescheen,

 

kon zij - als lag zij er

 

met haar gouden ellende

 

in een toren alleen -

 

haar blik niet meer afwenden.

[p. 76]

 

Waar boven witte omstreken

 

hartstocht het eindelijk

 

- blind heimwee maar gebleken -

 

opgeeft, laat een klein raam

 

zon door uit oud geluk;

 

geheimzinnig vernielen

 

de stralen een lichaam

 

dat zij weleer bezielden.

[p. 77]

 

Waar al wel halverwege

 

den dood er nog in zee

 

een eiland is gelegen,

 

tuurden naar deze kant

 

daareven nog de twee

 

zaligen die wij waren.

 

De zon neemt aan haar wand

 

af, nu zij weer wegstaren.