Winter op de Klaverwei (1954)

Winter op de Klaverwei

(1954)–Leonard Roggeveen– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende



[pagina 80]
XI De kalender. Het regent! Dat is een wonderlijk geval in deze tijd van 't jaar. Februari behoort sneeuw en ijs te geven, als 't kan zo véél mogelijk, nèt als Januari trouwens. En als er géén sneenw en ijs is, dan behoort 't tenminste toch 's nachts te vriezen en overdag zo'n beetje te dooien.... een kwakkelwintertje noemen de mensen dat. Maar wat deze Februari brengt.... Regen! Dat lijkt toch werkelijk nergens naar! De Enkhuizer almanak, die het totnogtoe zo netjes bij het rechte eind heeft gehad, is er lelijk naast. Half November, sneeuw en ijs.... dat is precies uitgekomen. December, precies 't zelfde.... óók raak! Omstreeks Kerstmis dooiweer.... de spijker op de kop! Januari druilerig.... alwéér goed? Maar begin Februari lichte tot matige vorst.... dat is er lelijk naast! Sprokkelmaand brengt regen! Al drie dagen lang vallen er dikke stralen uit de grauwe lucht naar beneden. De straten staan blank en Vaders tuin lijkt wel een moeras; de greppels kunnen het vele water bij lange na niet verzwelgen! Koosje, Klaasje en Annemarietje zitten in de grote huiskamer voor de ramen, de neusjes tegen 't glas geplakt. De laatste weken hebben ze bijna alle dagen gezellig buiten mogen spelen. En nu moeten ze binnen blijven. En dat vinden ze volstrekt niet prettig. Met bedrukte gezichtjes zitten ze bij elkaar. Ze vervelen zich. O, wat vervelen ze zich! Van alles hebben ze gedaan. Met àl hun speelgoed hebben ze gespeeld. Met Koosjes pop, met Klaasjes paardje, met Anne-
[pagina 81]
marieties kleurboek, met 't kapotte locomotiefje van Henk, met de bouwdoos van Kees.... Maar nu weten ze niets meer te verzinnen. Hangerig en landerig zitten ze voor de ramen. Ze hebben nergens zin meer in. Ze hebben al even met elkaar gekibbeld; ja, dat gáát zo, als je je verveelt! Er moet niet veel gebeuren, of ze beginnen wéér.... Drie uur slaat de klok. Om kwart voor vijf komen de jongens en Greetje uit school thuis. De kleintjes kunnen nog niet uitrekenen, hoe lang dat nog duurt. Maar dat ze nog héél lang moeten wachten, dàt weten ze wel! De kleine wijzer van de klok ‘ligt’ nog. Pas als hij zo ‘schuin’ naar beneden wijst, dan komen de jongens thuis. En dat kleine ding gaat maar héél langzaam. De grote wijzer, die nu naar de zolder wijst, die gaat véél en véél vlugger. Koosje drentelt wat door de kamer rond. Ze blijft even bij de kachel staan kijken naar de witte wolken, die uit de tuit van de waterketel te voorschijn komen. Dat is wel een aardig gezicht.... voor een poosje tenminste.... en niet, om er een uur bij te blijven staan! Ze kijkt even naar de slinger van de klok, die maar àl heen en weer gaat, links, rechts, links, rechts.... Dat is óók een aardig gezicht.... maar óók voor een kort poosje. Ze kijkt even naar 't weerhuisje, dat naast de klok hangt. Het mannetje is naar buiten gekomen, met zijn paraplu in de hand. Het vrouwtje is naar binnen gegaan. Dat gebeurt altijd bij slecht weer. 't Is wel grappig, om zo eens naar dat leuke mannetje te kijken.... maar óók voor een kort poosje.... daar kan je evenmin een paar uur mee zoek brengen! Maar waar kijkt Koosje nu naar? Achter Moeders stoel, aan de wand, hangt een kalender. Dat is een stuk gekleurd karton, met een heleboel blaadjes papier er aan vastgemaakt, wel honderd, wel duizend, wel ‘maljoen’. Allemaal blaadjes papier met letters er op....
[pagina 82]
van dezelfde letters als er in de krant staan. Iedere dag trekt Moeder zo'n blaadje van de kalender af. Even leest ze wat er op staat. En dan zegt ze telkens: ‘Alwéér een dag dichter bij de zomer!’ Koosje kijkt naar de kalender. De zomer.... ja, ja, Koosje weet best, wat de zomer is! Dan is 't buiten warm, dan schijnt de zon, dan staat Vaders tuin vol bloemen, dan spelen de kinderen van 's morgens vroeg tot 's avonds laat buiten, dan zijn er aardbeien en kersen en aalbessen en nog véél meer van die lekkere dingen! De zomer.... dat is een prettige tijd! Véél prettiger dan de winter met zijn kou en zijn sneeuw en zijn regen.... brrr! Koosje kijkt nadenkend voor zich uit. Er komen een massa rimpeltjes in haar gezicht, boven haar neus en op haar voorhoofd. De zomer....! Nee maar, wat gaat Koosje nu doen? Ze gaat naar de kalender toe en ze trekt er een blaadje af! 3 Februari. Dat blaadje legt ze met een ernstig gezicht naast zich neer, op de grond. Dan trekt ze wéér een blaadje van de kalender af. 4 Februari. En nòg een! 5 Februari. En wéér een! 6 Februari. Klaasje en Annemarietje komen bij Koosje staan. ‘Een, twee, drie, vier,’ zegt Klaasje. De kleine man kan al aardig tellen. Dat heeft Kees hem geleerd. ‘Een, twee, drie, vier,’ telt hij nog eens. En dan gaat hij recht voor de kalender staan. Het is een aardig spelletje, dat Koosje daar bedacht heeft. Klaasje houdt van zulke spelletjes. Hij steekt
[pagina 83]
zijn rechterhand uit. En nu trekt ook hij een blaadje van de kalender af. 7 Februari. En nòg een! 8 Februari. En wéér een! 9 Februari. Alsjeblieft, kijk die Annemarietje eens! Nee maar, die Annemarietje! ‘Ik óók!’ roept ze. ‘Ik óók!’ Ze staat te springen van ongeduld. Wat een mooi spelletje is dat! Dáár moet ze bij wezen, hoor! Dat moet ze óók doen! Hoepla..! Ze trekt maar liefst twee blaadjes tegelijk van de kalender af! 10 Februari. 11 Februari. En nòg een! 12 Februari. En wéér een! 13 Februari. En dan is het Koosjes beurt weer. ‘Er zijn er nog een boel,’ zegt Koosje ernstig. En ze trekt, en ze trekt, en ze trekt. ‘Ja,’ zegt Klaasje, ‘een reuzeboel.’ En hij trekt, en hij trekt, en hij trekt! En dan mag Annemarietje weer! En ze trekt, en ze trekt, en ze trekt! Zoals in de herfst de bladeren van de bomen vallen, zo vallen in de grote huiskamer van de Klaverwei de witte kalenderblaadjes op de grond. Met verrukte gezichtjes spelen de drie kinderen hun mooie spelletje. Wat dom, dat ze daar niet veel eerder aan hebben gedacht! ‘Zomer,’ zegt Koosje, bij ieder blaadje, dat ze afscheurt. ‘Zomer, zomer....’ Zou de kleine meid werkelijk denken, dat ze de zomer op die manier naar zich toe zou kunnen ‘scheuren’? Of is 't alleen maar het leuke spelletje, waar ze aan denkt? Een poos later gaat de kamerdeur open.
[pagina 84]
Moeder komt binnen, met de theepot in haar hand. O wee! Wat schrikt Moeder. Bijna laat ze de pot uit haar hand vallen. Bijna! 't Ongeluk gebeurt nog niet! Gelukkig niet. Haastig zet ze hem op de tafel. Wat ziet Moeder? Haar drie jongste kinderen ziet ze, met verheugde gezichtjes, vuurrood van de pret, wát in hun schik met 't prachtige spelletje, dat Koos je uitgevonden heeft. Ze zitten op de vloer, de drie kinderen. Midden in een massa kalenderblaadjes! ‘Maar jongens!’ roept Moeder verschrikt. Dan kijkt ze naar de kalender. 12 Mei wijst de kalender. Drie maanden, drie volle maanden, en nog negen dagen erbij, hebben de peuters er af getrokken. Honderd blaadjes! ‘Maar jongens!’ roept Moeder nog eens. Verbaasd kijken de kinderen haar aan. Wat is dàt nou? Ziet Moeder dan niet, hoe fijn ze spelen? Koosje komt naar Moeder toe. ‘Zomer,’ zegt ze. ‘Ja,’ zegt Klaasje. ‘Zomer....’ ‘Er zijn er nog véél over, Moeder,’ zegt Koosje opgetogen. ‘Ja Moeder,’ zegt Klaasje, ‘Nog véél meer....’ En wat zegt Annemarietje? Annemarietje zegt niets. Ze trekt de twaalfde Mei van de kalender af. Ze smeert wat spuug op haar voorhoofd. Daar plakt ze de twaalfde Mei tegen aan. En dan komt ze met een verheugd gezicht naar Moeder toe. ‘Annemarietje mooi,’ zegt ze. Nee, Moeder kan er niets aan doen. Maar ze móét nu toch wel even lachen, of ze wil of niet!
[pagina 85]
En als de kinderen dàt zien, dan raken ze door 't dolle heen. Ze draven om de tafel heen; ze rapen de kalenderblaadjes van de grond op en strooien die met volle handen in 't rond. Maar dan zegt daar opeens een boze stem: ‘Wat is dat nou voor rarigheid?’ O wee! Dat is de stem van tante Neel. De kinderen draaien zich om. Jawel, hoor! Daar staat tante Neel; stilletjes is ze binnengekomen, en met een gefronst voorhoofd kijkt ze naar de kamer.... de kamer, die ze vanmorgen zo netjes ‘gedaan’ heeft, en die er nu uitziet ‘als een stal’, zoals ze dat noemt. ‘Och Neel....,’ zegt Moeder; en er pinkelt zowaar nog een lachje in haar ogen. Tante Neel zegt niets meer; ze raapt alle blaadjes op. En ze gooit ze in de prullenmand. Koosje en Klaasje en Annemarietje kijken teleurgesteld toe. Nou speelden ze nèt zo leuk. Nou hadden ze nèt zo'n plezier. Zelfs Moeder moest er om lachen. En nou komt tante Neel de boel weer bederven. Wat kunnen sommige mensen toch raar doen. De kinderen begrijpen er niets van....

Vorige Volgende