die dat 't mooiste doen, die krijgen na de vacantie een prijs van Meester, een boek, of een kleurdoos, of zo! Maar als je niet wilt, dan hoef je niet mee te doen!’
‘Wil jij, grote dochter?’ vraagt Vader.
Nou, dat is een rare vraag, vindt Greetje.
Waarom zou ze niet willen?
‘Natuurlijk,’ zegt ze.
‘En wéét je al een spreekwoord?’ vraagt Vader weer.
Greetje krijgt geen kans, om Vader antwoord te geven.
Want meteen nemen de jongens het woord!
Die willen hun wijsheid luchten, hoor!
‘Eén vogel in de hand....’ Dat is Henk!
‘Zoals het klokje thuis tikt....’ Dat is Wim!
‘Spreken is zilver....’ Henk nòg eens.
‘Doe wel en zie....’ Wim nog eens.
‘Raar hè?’ zegt Vader. ‘Gek toch, hè, dat die bekende oudjes 't toch nog maar altijd zo goed doen! Wedden, dat straks zowat àl de kinderen uit Greetjes klas met zo'n afgeleefd paardje op de proppen komen! En dat niemand nou 's met wat anders voor de dag komt! Ik bedoel: een spreekwoord, dat niet zo bekend is en dat je maar zelden hoort!’
‘Al is de leugen nòg zo snel....’ Henk waagt nog een kans!
‘Een goeie buur....’ Ook Wim geeft 't nog niet op!
‘Schei uit!’ roept Vader. ‘Allemaal spreekwoorden met een baard tot aan de grond toe, en zo bekend als de bonte hond. Wie weet er 's wat anders? Nou?’
Haha, daar zitten de jongens!
Ja, Vader heeft gelijk! Ze hebben een stelletje oude paardjes van de stal gehaald. Beter gezegd: paardjes, die iedereen kent. Want oud, dat hóéft nog niet 't zelfde te zijn als bekend! Er bestaan heus wel spreekwoorden, die zo oud zijn als de weg naar Rome, maar die je toch hoogst zelden hoort. Ja, Vader heeft gelijk! En 't zou werkelijk wel aardig wezen, als Greetje nou 's voor de dag
Auteursrecht onbekend
