Winter op de Klaverwei (1954)

Winter op de Klaverwei

(1954)–Leonard Roggeveen– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende



[pagina 59]
VII De slee. Een dag of wat later, op Zaterdagmiddag, gaat de wind liggen. De thermometer stijgt tot één graadje onder de nul. Een mager winterzonnetje zendt zijn bleke stralen naar beneden. De groten gaan met hun schaatsen naar de Vaart. Kees, de tweelingen en Annemarietje worden stevig ingepakt en met de slee de tuin in gestuurd. Thuis zitten, bij de warme kachel, is wel gezellig, maar niet gezond! Buiten spelen, in de sneeuw, dat is in 't begin, als de vingers en de tenen gaan tintelen, misschien niet zo erg prettig. Maar na een poosje, als de vingers en de tenen gaan gloeien.... dan is 't buiten véél gezelliger dan binnen bij de kachel. En stukken gezonder óók, alsjeblieft! Kijk eens, wat gaat die kleine Kees daar uitvoeren? Hij haalt een klein laddertje uit de schuur en dat zet hij tegen de zijkant van het grote kolenhok. Dat kolenhok staat naast de schuur. De felle wind van de laatste dagen heeft een massa sneeuw tegen het hok opgejaagd, vooral tegen de achterkant, zó veel, dat de bovenklep gelijk ligt met de sneeuw. Als je 't zou meten, dan zou je zien, dat de sneeuw daar precies 1 m 75 hoog ligt; is dat even wat? En die sneeuw loopt, net als een duin, zacht glooiend naar beneden, De voorkant is sneeuwvrij; daar heeft Vader voor gezorgd, Hoe zou de kachel van de Klaverwei anders aan eten moeten komen? Wat doet Kees nog meer? Hij sjort zijn slee het laddertje op en hij zet hem boven op het kolenhok neer. Dan volgen zijn prikstokken.
[pagina 60]
En daarna kijkt hij even onderzoekend om zich heen. Kan Moeder zien, wat hij doet? Of tante Neel? Nee.... geen van tweeën. Ze zijn in de kamer bezig; ze strijken. Kees kan doen, wat hij wil. En niemand, die hem kan verbieden. ‘Ik ben Piet Deutekom!’ zegt Kees met zijn hoge stem. Ja, hij weet er alles van, hoor! Wim heeft hem 't verhaal van de ‘korper’ in kleuren en geuren verteld. ‘Ik ben Piet Deutekom,’ zegt Kees. ‘En nou ga ik met mijn slee de Wiel over, De sneeuw is de hoge weg rondom de Wiel. En de grond bij de schuur.... dat is het kolkie van de korper. Wie gaat er mee?’ ‘Ikke mee!’ roept Annemarietje dadelijk. Daar is de kleine meid voor te vinden. Meegaan.... 't doet er niet toe met wie, 't doet er niet toe waarheen.... dat doet ze maar wàt graag. Ze weet wel helemaal niet, wat Kees bedoelt, maar dat maakt niet uit. Meegaan.... dat is voor haar een van de prettigste dingen van de hele wereld! Annemarietje laat er géén gras over groeien. Met haar kleine stevige beentjes klimt ze het laddertje op. Haar klompjes klepperen tegen de houten sporten. Die sporten liggen nogal ver van elkaar. Het klimmen valt Annemarietje niet mee. Maar ze speelt het klaar, hoor! Een poosje later staat ze triomfantelijk naast Kees boven op het kolenhok. Willen Koosje en Klaasje niet mee? Jazeker! Natuurlijk! Dat spreekt vanzelf! Maar Koosje en Klaasje willen éérst eens zien, wat Kees eigenlijk van plan is. En als dat plan van Kees hen aanstaat, dan zijn ze graag van de partij! Koosje en Klaasje gaan niet over één nacht ijs. Ze willen éérst de kat eens uit de boom kijken, zoals men dat wel eens noemt! Hand aan hand staan ze naast elkaar in de sneeuw. Hun grote ogen kijken ernstig naar boven. ‘Zitten, Annemarietje!’ roept Kees. ‘Dáár! Vooraan! En dan kom ik achter je. Toe! Gauw!’
[pagina 61]
Een, twee, hoepla! Annemarietje zit al! Haar hele gezichtje is één lach. Haar blauwe oogjes stralen. En kijk eens naar die fijne rode wangetjes! Net appeltjes! Je zou er zó in bijten! Kees gaat achter haar zitten, de prikstokken in zijn handen. ‘Pas op,’ zegt hij. ‘Nou ben ik Piet Deutekom en nou glijden we zo dadelijk van de hoge weg af, de Wiel over. Daar gaan we, hoor! Eén, twee, drie!’ Hij zet zijn prikstokken neer. Hij duwt.... Daar glijdt de slee weg.... van het kolenhok af.... Maar wat er dàn gebeurt! O wee! Waaisneeuw en stuifsneeuw.... dat is maar losse sneeuw! Dat is geen vaste sneeuw, zoals er op de weg ligt en die door de voetstappen van de mensen en de wielen van de wagens stevig in elkaar is getrapt en gereden! Waaisneeuw.... dat is maar een zacht spulletje.... als veren zo zacht! En daar heeft de kleine Kees niet aan gedacht. Een, twee.... Hoepla! De slee glijdt van het kolenhok af. En geen seconde later is er nòch van de slee, nòch van Kees, nòch van Annemarietje ook maar een haartje meer te zien. Ze zitten daar ergens in die sneeuwhelling.... zoetjes weggezonken in de zachte massa.... in een koud wit holletje.... En ze kunnen er niet uit....! 't Blijft een ogenblikje stil, doodstil. Maar dan horen Klaasje en Koosje twee stemmen in die sneeuwhelling! ‘Bu....! Bu....! Bu....! Bèèè....!’ Dat is de stem van Kees. Een huilstem.
[pagina 62]
‘Hi....! Hi....! Hi....! Hi....!’ Dat is de stem van Annemarietje. Oók een huilstem! Klaasje kijkt Koosje aan. ‘Kom,’ zegt hij, héél ernstig. ‘Kom! We gaan naar Moeder!’ En hij neemt Koosje bij de hand. ‘Ja,’ zegt Koosje. ‘Dat is goed. We gaan naar Moeder!’ Zo gezegd, zo gedaan. De tweelingen stappen door de sneeuw de keuken in. Even later staan ze op kousenvoeten in de kamer. ‘Moeder,’ zegt Klaasje. ‘Ja Moeder,’ zegt Koosje. ‘Kees en Annemarietje zitten in de sneeuw, Moeder!’ ‘Ja Moeder, in de sneeuw! Bij het kolenhok!’ Moeder heeft 't druk. Ze luistert maar half naar de kinderen. ‘Ja,’ zegt ze. ‘In de sneeuw. Dat is best, hoor! Gaan jullie óók maar weer in de sneeuw spelen, jongens. 't Is helemaal niet koud. En hier in de kamer kan ik jullie niet gebruiken!’ ‘Ja Moeder,’ zegt Klaasje. ‘Goed Moeder,’ zegt Koosje. En zonder een woord meer te zeggen stappen de tweelingen héél gehoorzaam weer naar buiten. Maar ze hebben hun neus nog niet buiten de deur gestoken, of daar horen ze de stemmen van Kees en Annemarietje al wéér! ‘Moedèèèèr!’ brult Kees. ‘Ik wil er uit! Ik wil er uit!’ En Annemarietje huilt aan één stuk door: ‘Hi.. hi.. hi..! Hi.. hi.. hi..!’ ‘Hoor,’ zegt Klaasje. ‘Ja....,’ zegt Koosje. ‘Ze willen er uit, Koos!’ ‘Ja, ze willen er uit, Klaas!’ ‘Kees,’ zegt Klaasje. ‘Waarom kom je er dan niet uit?’ ‘Ja Kees, waarom niet?’ zegt Koosje.
[pagina 63]
‘Omdat ik niet kan! Omdat ik niet kan! Omdat ik niet kan!’ brult Kees. ‘Hi.. hi.. hi! Hi.. hi.. hi..!’ snikt Annemarietje. ‘Ze kunnen er niet uit,’ zegt Klaasje. ‘Nee, ze kunnen er niet uit,’ zegt Koosje. ‘We gaan wéér naar Moeder toe, Koos.’ ‘Ja, goed! We gaan wéér naar Moeder toe, Klaas!’ Stap! Stap! Stap! Daar gaan ze weer, hand aan hand, de keuken door, de kamer in. ‘Moeder,’ zegt Klaasje. ‘Ja Moeder,’ zegt Koosje. ‘Kees en Annemarietje zitten nòg in de sneeuw, Moeder!’ ‘Ja Moeder, ze zitten nòg in de sneeuw!’ ‘Wel heb ik van mijn leven!’ Nee, dat zegt Moeder niet; dat zegt tante Neel. ‘Wel heb ik van mijn leven,’ zegt tante Neel. ‘Daar heb je ze zowaar alwéér! Wat is dàt nou voor rarigheid, Koos en Klaas! Mars! Gauw de kamer uit! En laat ik jullie hier niet meer zien! We hebben jullie hier niet nodig! Begrepen?’ Kijk nou toch eens even! De brave tweelingen gehoorzamen deze keer niet! Er komt een koppig trekje op hun gezichtjes. En ze schudden hun vlassen koppetjes. ‘Néé, tante Neel!’ zegt Klaasje. ‘Néé, tante Neel!’ zegt Koosje. ‘Want ze kunnen er niet uit, Moeder,’ zegt Klaasje. ‘Ze zitten er helemaal onder. En je kan ze niet eens meer zien. Maar je kan ze wèl horen!’ ‘Ja Moeder,’ zegt Koosje. ‘Ze kunnen er niet uit. En je kan ze niet meer zien. Maar horen kan je ze wel. Ze huilen!’ Begint Moeder er iets van te begrijpen? Ze laat haar strijkijzer in de steek. En ze holt de kamer uit. Tante Neel gaat haar meteen achterna.
[pagina 64]
‘Moedèèèèr!!’ brult Kees. ‘Hihihihihi....!’ snikt Annemarietje. ‘Ja, stil maar!’ roept Moeder. ‘Ik zal jullie helpen, hoor! Beweeg je niet! Stil blijven zitten!’ Op haar pantoffels draaft ze naar de schuur en haalt daar twee schoppen uit; één voor tante Neel en één voor haarzelf. En dan beginnen ze de sneeuw weg te graven. 't Duurt niet lang, of Kees en Annemarietje komen te voorschijn.... twee bange behuilde gezichtjes.... de kleren één sneeuwmassa! ‘Gauw naar binnen!’ zegt Moeder. Snikkend gaan ‘Piet Deutekom’ en zijn ‘meisje’ de keuken in.... twee armzalige mensenkindertjes.... Op de mat slaat Moeder hun kleren wat af. ‘O Moeder....,’ jammert Kees. ‘We wouen van het kolenhok af glijden.... net zoals Piet.... wat Jacob aan Henk heeft verteld.... over de Wiel, Moeder.... en toen gleden we van het kolenhok, Moeder.... en toen wou de sneeuw niet.... en we gleden niet verder.... en toen zakten we er in.... en toen werden we zo ba.. a.. a.. ng.. bu.. bu.. bu....!’ ‘Hihihihi....,’ snikt Annemarietje. ‘Ondeugende kinderen,’ bromt tante Neel. ‘Wie haalt er nou zo iets geks in z'n hoofd! Jullie hadden wel helemaal onder de sneeuw begraven kunnen worden....!’ ‘Zeg maar niks meer, Neel,’ zegt Moeder. ‘Kees is héél dom geweest, héél erg dom! Maar hij zal 't wel nóóit meer doen, denk ik. Hè Kees?’ ‘Nee Moeder,’ huilt Kees. En dan gebeurt er iets vreemds! Moeder gaat naar Kees en Annemarietje toe; ze slaat haar armen om de ondeugende kinderen heen en ze geeft ze allebei een dikke zoen. En Koosje en Klaasje krijgen er óók een! Omdat ze Moeder zo goed gewaarschuwd hebben! Een kwartier later zitten ze met hun vieren in een hoekje
[pagina 65]
van de kamer met hun Sinterklaasgeschenken te spelen. Tussen hen in staat een schoteltje met vier stukjes chocola er op; Moeder heeft een letter aangebroken; op de ‘Klaverwei’ worden Sinterklaas' zoete gaven lang bewaard, dikwijls tot ver in Januari toe! Als Vader, die met Jacob naar de ijzerwinkel van Wiglama is geweest, na een uurtje thuis komt, en 't hele verhaal hoort, zet hij grote ogen op. En Henk en Wim en Greetje, die pas tegen 't donker aan komen zetten, niet minder! ‘Piet Deutekom,’ zo noemen ze Kees. Twee dagen lang blijft hij zo heten. En dan heet hij, op Vaders bevel, weer gewoon Kees. Diezelfde dag slaat 't weer om; 't begint hard te dooien. Alle sneeuw smelt weg. 't IJs in de sloten ook. Kees' avontuur is vergeten. Alleen de kleine ‘Piet’ zelf.... die denkt er nog dikwijls aan. Want toen hij daar met zijn kleine zusje in die sneeuw zat.... toen is hij toch wel héél erg bang geweest, dat niemand hen er uit zou halen.... en dat ze daar met hun tweeën altijd zouden moeten blijven zitten.... altijd.... altijd.... altijd....

Vorige Volgende