Winter op de Klaverwei (1954)

Winter op de Klaverwei

(1954)–Leonard Roggeveen– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende



[pagina 19]
III De Klaverwei. Jazeker, Moeder is ongerust, hoor! 't Licht brandt in de grote voorkamer van de Klaverwei. En de luiken staan nog open. Er valt een geel schijnsel op 't voorerf en op 't hoge bruggetje, waar je overheen moet, als je van de weg op 't erf wilt komen. ‘Kakelepost,’ zo noemen de mensen in Noord-Holland zo'n bruggetje. Is 't een wonder, dat Moeder ongerust is? Welnee! Helemaal niet! 't Is Woensdag; Wim heeft vanmiddag geen school gehad; hij is naar 't dorp geweest, om met zijn kameraden sneeuwballen te gooien en glijbaantjes te maken.... ‘glispadjes’ zeggen de jongens.... op de Markt, naast de kerk. En óók om wat te kopen voor Vader en Moeder en Annemarietje, met 't oog op de vijfde December! Om een uur of vijf, kwart over vijf, zou hij thuis zijn! Dat had hij Moeder beloofd. En hij zou die belofte ook vast en zeker gehouden hebben, als hij toen niet langs 't snoepwinkeltje van Mietje en Aaltje was gekomen.... Als hij na 't spelen met de jongens wat had gekocht bij Gerrit de Waard, als hij 't snoepwinkeltje links had laten liggen.... dan zou hij om kwart over vijven al hoog en droog bij de kachel hebben kunnen zitten. Maar Mietjes draaibord nummer één en 't ongeluk van Aris van Dop nummer twee.... die hebben gemaakt, dat Wim ver over zijn tijd is? Is 't een wonder, dat Moeder ongerust is? Volstrekt niet! Wim legt er een stapje op. Hij loopt zo vlug als hij kan. Hé! Wie staat daar op de weg.... op 't paardenpadje.. een eindje vóór Wim?
[pagina 20]
Is dat ouwe Jacob niet? Ja, hoor! Dat is Jacob! Wim herkent de oude knecht aan zijn gestalte. Moeder heeft hem zeker de weg opgestuurd, om naar Wim uit te kijken! Wim zet zijn handen als een trechter voor zijn mond. ‘Jac.. o.. o.. o.. b!’ roept hij. Jacob komt naar Wim toe. ‘Ik bèn er al, Jacob!’ roept Wim nog eens. Even later staan ze naast elkaar, de oude man en de kleine jongen. ‘Maar zeun,’ zegt Jacob verwijtend. ‘Waar heb jij nou toch al die tijd gezeten?’ ‘'k Heb niet gezeten, 'k heb gelopen,’ zegt Wim. ‘Maar wáár heb jij al die tijd dan gelopen?’ vraagt Jacob weer. ‘Je moeder weet niet, wat ze doen moet, zo ongerust is ze. Je wist toch, dat je om vijf uur thuis wezen moest. En nou is 't al over zessen!’ ‘Jacob,’ zegt Wim. ‘Je weet toch wel, wie Aris van Dop is, hè?’ Jacob knikt. ‘Aris van Dop,’ zegt hij. ‘Natuurlijk weet ik, wie dat is...’ ‘Nou Jacob, die Aris van Dop, hè, die is bij de brug....’ ‘Nee!’ zegt Jacob. ‘Nou je mond dicht houwen, zeun! Nou niks geen praatjes! Eerst naar huis! En dan kan je dáár vertellen, wat je uit hebt lopen spoken al die tijd....’ ‘Goed dan,’ zegt Wim. En zonder verder een woord te zeggen, stapt hij met Jacob mee naar huis. Bij iedere stap die hij doet voelt hij zijn puilende broekzak met snoepgoed tegen zijn rechterdij drukken. En de tas met kranten.... ‘Hé!’ zegt Jacob verbaasd. Nú pas krijgt hij die tas in de gaten! ‘Wat is dát nou?’ vraagt hij. ‘Wat heb jij dáár nou onder je arm, Wim?’ Wim lacht even.
[pagina 21]
‘Néé, Jacob!’ zegt hij op zijn beurt. ‘Nou je mond dicht houwen, hoor! Nou niks geen praatjes! Eérst naar huis! En dan....’ Ouwe Jacob trekt een ontevreden gezicht. Daar heeft die kleine jongen, die nog maar pas op de wereld komt kijken, hem met zijn eigen woorden gevangen! Zo'n kleine aap uit de vierde klas! Ouwe Jacob trekt een ontevreden gezicht. Hij bromt wat. Maar als hij ziet, hoe blij Wim naast hem loopt, met die grote krantentas onder zijn arm, dan trekt zijn boze bui weg. ‘Nou, alla dan maar,’ zegt hij. ‘Vooruit dan maar! Ik zal wel niks meer zeggen. Ik vind alléén....’ Jacob krijgt geen kans om te zeggen, wat hij meent. Want Wim loopt midden in zijn woorden op een draf weg. Er loopt iemand de kakelepost op. Iemand met een doek om 't hoofd. Moeder! ‘Moedé.. é.. é.. ér!’ roept Wim. Alwéér met zo'n rare lange uithaal. ‘Jongen!’ roept Moeder. ‘Pas op! Wees voorzichtig!’ Te laat! Daar ligt Wim al, zo lang als hij is, op de weg. Gelukkig, hij heeft zich niet bezeerd. Hij krabbelt overeind en even later staat hij bij Moeder op de kakelepost. ‘Maar Wim,’ zegt Moeder verwijtend. ‘Ja Moeder, stil maar,’ zegt Wim. ‘Ga maar mee naar binnen, dan zal 'k alles zeggen.’ De kamer! Gezellig, die kamer, op zo'n koude winteravond! De kachel snort.... gloeiend staat hij....! De koffie pruttelt. De grote petroleumlamp brandt. De tafel is gedekt. Op die tafel: stapels boterhammen, een pas aangesneden Edammertje en een schaal roggebrood met spek. En rondom die tafel: 't hele gezin, van groot tot klein. Alleen tante Neel ontbreekt. Die heeft nou eenmaal geen zit in haar lijf. Die dribbelt bedrijvig tussen de keuken en de kamer op
[pagina 22]
en neer. Die scharrelt alweer met een ketel water en een mand vol kapotte kousen. Tante Neel kàn nou eenmaal niet stil zitten en niets uitvoeren; tante Neel moet wat doen! Ze kijkt Wim met een donker gezicht aan. Je kunt aan haar zien, dat ze Wim in haar gedachten een flink pak voor z'n broek heeft toegedacht. Als zij even haar gang mocht gaan.... dan zou Wim er stevig van lusten! ‘Vertel op,’ zegt Vader kort. Hij heeft een rimpel op zijn voorhoofd; zijn stem klinkt boos. Vader is uit zijn humeur. Wim is véél te laat. En dat mag niet voorkomen op de Klaverwei. Orde en regel moeten er zijn. Stel je voor dat ieder maar ging en kwam naar eigen believen. 't Zou er al gauw raar uitzien op de Klaverwei. En nu vertelt Wim wat er gebeurd is. Nee, over 't draaibord zegt hij nog niets. Dat krijgt Moeder straks wel te horen, als er niemand bij is.... als hij in zijn bed ligt, en als Moeder dan nog even komt kijken, of hij wel goed warm ligt. Wim vertelt alleen van Van Dop. En dat doet hij zo uitvoerig mogelijk. De boze gezichten van Vader en Moeder en tante Neel trekken bij. En als Wim helemaal klaar is met zijn verhaal, dan kijken ze zowaar alle drie even vriendelijk! ‘Nou,’ zegt Jacob. En hij kijkt naar de koffiepot op de op de kachel en naar de dikke sneden roggebrood met de stevige plakken spek er op. ‘Nou baas,’ zegt Jacob. ‘Nou vrouw.... Ik zeg maar zó....’ ‘Best gedaan, Wim,’ zegt Vader. Hij strijkt Wim over zijn stugge blonde haren. En Moeder weet niet, hoe gauw ze haar flinke zoon een behoorlijke portie boterhammen moet toeschuiven. Stilletjes legt ze er een plak spek extra op. Als tante Neel de luiken gesloten en de donkerrode gordijnen dichtgeschoven heeft, schenkt Moeder de koffiekommen vol. ‘We gaan eten,’ zegt Vader. ‘En na 't eten breng ik met Wim samen de kranten weg. De mensen hebben er al zó
[pagina 23]
lang op gewacht, dat ze nog wel een half uurtje langer kunnen wachten óók, zou ik denken. En dan stap ik nog even naar 't dorp, om te horen, hoe 't met Van Dop gesteld is. Ik moet toch nog naar Dokter, om over Dokters tuin te praten. Dat gaat dan in één moeite door.’ ‘Best,’ zegt Moeder. En Wim knikt met een blij gezicht. ‘Komt u dan, als u weer thuis is, nog even zeggen, hoe 't met Van Dop was, Vader?’ vraagt hij. ‘Dan slaap jij al lang, zeuntje,’ zegt ouwe Jacob. ‘Dan slaap ik nog lang niet,’ lacht Wim. ‘Want ik blijf expres wakker. Dat kan ik best!’ Na 't eten brengt Wim z'n snoeperijtjes naar zijn slaaphokje op zolder, onder 't rieten dak. En dan stapt hij met Vader de deur uit. Alsjeblieft, 't is maar goed, dat Vader meegaat. Want 't is slecht weer geworden. Daarstraks woei 't al een beetje, maar nu stormt 't! En 't sneeuwt ook, brr....! Vader neemt Wims hand in de zijne. En samen binden ze de strijd met de Oostenwind aan. Ze hebben er een uur voor nodig, om de kranten bij de mensen te brengen. Een uur? Is dat niet wat èrg lang? Jazeker, dat is ook wel wat lang! Maar Wim moet overal tekst en uitleg geven, hoe 't komt, dat de krant zo laat is. 't Is al bijna acht uur, als 't werk klaar is. De kleintjes liggen dan al op bed. Alleen Henk is nog op. En nu mag Wim van Moeder ook nog een half uur opblijven, fijn! Als Vader naar 't dorp gaat, maakt Moeder een grote ketel chocolademelk klaar. Het koekjestrommeltje komt zowaar óók uit de kast; dat is een grote zeldzaamheid op een door-de-weekse dag! Gezellig is 't in de kamer, o zo gezellig! Henk zit aan de afgeruimde tafel met zijn figuurzaag te werken. Moeder en tante Neel stoppen kousen.
[pagina 24]
Ouwe Jacob zit, met zijn kousenvoeten op een sport van zijn stoel, een pijpje te roken. En Wim zoekt een warm plekje op, naast de kachel, met 't boek, dat hij van Meester uit de schoolbibliotheek heeft meegekregen. Buiten loeit de storm. Hij giert in de schoorsteen. De kale bomen kreunen. Maar binnen.... Telkens kijkt Wim even op, met een glimlach op z'n gezicht! En dan gaat hij nòg wat gemakkelijker zitten! Hoe smaakt de chocolademelk? Zoals àlle chocolademelk op een koude winteravond smaakt! En hoe smaken de koekjes? ‘Ik lust er wel tien,’ zegt Wim. ‘Eén is meer dan genoeg,’ meent tante Neel. ‘Drie is óók nog niet zo gek,’ zegt ouwe Jacob. ‘Maar over koek gesproken.... nou denk ik opeens aan marsepein en suikergoed.... en wat ik zeggen wil en jokken niet, vrouw, weet Wim al, dat Sander met Sinterklaas niet komen kan?’ Wim kijkt Moeder vragend aan. ‘Jacob heeft gelijk,’ zegt Moeder. ‘Er is een briefkaart gekomen van Sander. Vanmiddag. 't Is druk in de garage. Sanders bazen kunnen hem niet missen. Maar met Kersttijd komt hij een dag extra!’ ‘Jammer,’ zegt Wim. ‘Hoe moet 't nou met z'n cadeautjes?’ ‘We sturen hem een pakje,’ zegt Moeder, ‘Dat is óók aardig. Maar jammer is 't! Afijn, daar is niets aan te veranderen! Niemand krijgt op de wereld in àlles z'n zin....!’ O ja, die koekjes. Hoeveel krijgt Wim er? Hij krijgt er twee!
[pagina 25]
En daar is hij dubbel en dwars tevreden mee! Als Wim op z'n bed ligt, drie kwartier later, vertelt hij Moeder alles van 't draaibord. Moeder zegt niet veel. Gebeurd is gebeurd. En Wim heeft er spijt genoeg van; dat ziet ze wel. ‘Hèb je nou nog wat aan die snoeperij?’ vraagt ze. ‘Kan je er nog wat mee doen? Of is 't allemaal waardeloos spul?’ ‘'k Zal eens zien,’ zegt Wim. ‘Ik kan er nog wel een paar pakjes van maken, voor Sinterklaasavond. Maar ik had toch zo graag zo'n kikker gedraaid, Moeder!’ Moeder lacht even. En dan herhaalt ze, wat ze in de kamer óók al gezegd heeft. ‘Niemand krijgt op de wereld in alles z'n zin. Maar jammer is 't! Jammer van 't geld. Door schade en schande wordt een mens wijs, Wim. Laten we nou maar denken, dat jij voor die wijsheid achttien centen hebt betaald!’ Ze stopt Wim nog eens lekker toe. En dan gaat ze weer naar beneden. Wim is alleen. Een poos luistert hij naar 't loeien van de wind. Dan.... opeens.... bedenkt hij wat. Hij gaat zitten, rechtop.... ‘Maar....,’ denkt hij. ‘Als ik nou niet naar Mietjes winkeltje was gegaan, dan was ik veel vroeger thuisgekomen en dan zou ik Van Dop niet hebben kunnen helpen.’ Dat is een raar geval! Daar moet hij eens ernstig over nadenken. Hij gaat weer liggen. En hij dènkt na! Maar vóór hij die lastige kwestie heeft opgelost, slaapt hij al lekker. En Vader krijgt géén kans om hem te vertellen, dat Van Dop zijn knie heeft gekneusd, dat hij een week rust zal moeten houden en dat Klaas voorlopig de kranten zal rondbrengen!
[pagina 26]
Wim slaapt. En buiten raast nog altijd de wilde noordoostenwind. Hij giert in de schoorsteen. En hij striemt de kale bomen, die zich kreunend buigen voor zijn alles overheersende kracht.

Vorige Volgende