Het verzaken

[p. 59]

Herinneringen aan een jeugd-pension

Daar zie 'k weerom de rij der streng gesloten blinden,
de vroom geveinsde rust van ieder deftig huis,
boven een dooven muur een boom in zacht gesuis,
en 't ritselen der stilte op doellooze avondwinden.

Verveling van het leven, nachten van eenzaam zwerven,
hart, dat verloren tampt in drift en vreemd gewoel,
vergeten en vergaan als één en 't zelfde doel,
niet leven naar den geest, niet naar het lichaam sterven.